No spare tire
Well, that’s quite an entrance. At least I didn’t have to drive for a good stretch, that’s something. Shame it was in the wrong direction, back to where I came from. That’s where they had a new tire. To my mild relief, I wasn’t the only one stranded along this route. But I was the only one without a spare. My car came with one of those clever little tire repair kits, packaged in separate parts with a five-page manual. What to do in case of a sizeable tear? That part was diplomatically left out. The verdict came in on an absurdly narrow road, and that’s putting it mildly, high in the mountains, with no phone signal and no chance of writing the Dutch AA for help unless I sent a pigeon. A very friendly man stopped. He spoke Albanian.
I tried German, English, even a bit of Italian, which sometimes works in the Balkans. Not here. Still, he managed to take me a bit further up the mountain to a hotel where communication was only possible via WhatsApp. A tow truck was summoned. So, what happened? An Albanian man with a slightly-too-wide car came speeding toward me on a road clearly only fit for one-way traffic, though the local infrastructure hasn’t quite caught on to that idea. I swerved. My front-right tire caught the edge of the road. And that was that. It’s breathtakingly beautiful here, by the way. Theth National Park was my goal — all dramatic peaks and lush valleys. Since early morning, I had already crossed four countries, braved endless narrow roads, and had rain as a constant companion. Oh yes, I’m in Albania now. Around eight in the evening, I finally made it into the national park.
Fewer oncoming cars this time, thankfully.
No spare tire
Zo dat is een mooie binnenkomer. Ik hoefde in ieder geval een flink stuk niet zelf te rijden. Jammer was wel dat het weer terug was vanwaar ik gekomen was. Daar hadden ze een nieuwe band. Ik was niet de enige met pech op deze route, zag ik tot mijn troost. Maar wél de enige zonder reserveband. Mijn auto heeft zo’n handig bandenreparatiesetje, verpakt in losse onderdelen met een handleiding van vijf pagina’s. Wat je moet doen als er een flinke scheur in de band zit? Daar zwijgt de gebruiksaanwijzing diplomatiek over. Het verdict had plaats op een hele smalle weg, een understatement, hoog in de bergen, zonder enig telefoon bereik en de ANWB per postduif zou te lang gaan duren. Een uiterst vriendelijke man stopte. Hij sprak Albanees, ik probeerde Duits, Engels en zelfs wat Italiaans, want dat wil nog weleens aanslaan in de Balkan. Hier niet. Hij nam hij mij iets hoger op de berg naar een hotel waar alleen in Whatsapp contact mogelijk was. Een sleepdienst werd opgeroepen. Wat was er gebeurd? Een Albanees met een iets te brede auto kwam me tegemoet, veel te hard op een weg die eigenlijk maar voor één richting geschikt is, een realiteit waar de lokale infrastructuur nog geen mening over heeft gevormd. Ik week uit, mijn rechtervoorband raakte de rand van het wegdek, en dat was dat. Het is hier wonderschoon qua natuur, Theth, natuurpark was mijn doel. Sinds de vroege ochtend had ik al vier landen doorkruist, smalle wegen getrotseerd, en met regen als constante metgezel. Oh ja, ik ben in Albanië. Rond acht uur in de avond toch nog in mijn natuurpark terecht gekomen. Met minder tegenliggers gelukkig.
