Butrint, 2500 years of stone
South of Sarandë lies Butrint — a place where ancient stones and UNESCO have found each other. But these stones weren’t dropped here by accident. They were stacked and carved by the Greeks, Romans, Byzantines, Venetians, and Ottomans. Quite the résumé. Thankfully, there are signs. I visited back in 2013 as well, and then, I was almost alone. Now? It's a scramble. Tour groups. So many tour groups. There’s no defense against the full-force invasion of an organized excursion.They block your path, walk straight through you, ruin your view, or worse, the very object you came to see. They speak every language except your own. And Italians, by far, are the most irritating. There’s almost always a birder in the group, standing with his back to the guide, completely absorbed in trying to "capture" a crimson-winged finch. With a camera, to be clear. Today, I actually saw one. The highlight here is the Roman theatre, or was it Greek? Either way, it was packed. Luckily, I still had some old photos from back then. No people in them. Just stones and sky. The amphitheatre is almost perfect. A semicircular marble tribune, facing a bare stage with water in the background. I imagine Odysseus once said something here. Or Brutus. Or maybe Ali Pasha Tepelena, he apparently passed through as well. Butrint isn’t just a site. It’s a place made of layers, slowly peeling back under the sun. You don’t have to understand it. Just look. It’s best to sit in silence. On a bench. Not one with a view, because then you won’t be alone for long. And then, just for a moment, I think: I wish I had been there.
Butrint, 2500 years of stone
Ten zuiden van Sarandë ligt Butrint. Een plek waar geschiedenis van oude stenen en UNESCO elkaar gevonden hebben. Maar die stenen zijn daar opgestapeld door de Grieken, Romeinen, Byzantijnen, Venetianen en de Ottomanen. Ga er maar aanstaan. Gelukkig staan er bordjes. In 2013 was ik er ook al eens en toen vrijwel alleen, nu is het dringen. Heel veel toergroepen. Er valt niets te beginnen tegen de invasie van groepen op een excursie. Ze staan in de weg, lopen je omver en verpesten je uitzicht of het object wat jij nader wilde bekijken. Ze spreken alle talen behalve de jouwe en Italianen zijn by far het irritants. Er zit bijna altijd een vogelaar bij die met zijn rug naar de groep staat.. Om eindelijk die karmijnrode vink te schieten. Met een camera, begrijp mij niet verkeerd. Vandaag zag ik hem in ieder geval. Het hoogtepunt hier is het Romeins theater, of was het Grieks, en daar liep het storm. Gelukkig had ik nog een paar oude foto’s van toen. Zonder mensen erop. Het amfitheater is bijna perfect. Een halfronde marmeren tribune met zicht op een leeg podium en water op de achtergrond. Ik stel me voor dat Odysseus hier ooit iets gezegd heeft. Of Brutus, of Ali Pasha Tepelena. Schijnt hier ook geweest te zijn. Butrint is niet zomaar een bezienswaardigheid. Het is een plek waar lagen over elkaar heen liggen, langzaam afbladderend in de zon. Je hoeft er niets van te begrijpen. Alleen te kijken. Je kunt het beste even stil zijn. Op een bankje. Niet een met uitzicht want dan zit je niet lang alleen. Dan denk ik even, was ik er maar bij geweest.
