From Germany to Slovenia
This morning, I set my navigation to Maribor, a Slovenian city where I suspect a hint of adventure might be waiting. The route runs straight through Austria, not my favourite country. Why not? I honestly don’t remember. That feeling has faded somewhere in time. Barely on the road, I suddenly feel that dreaded emptiness in my right trouser pocket. My wallet. Gone. Front seat. Back seat. Between the seats. Every bag checked. Nothing. I step out, walk back to the hotel. Still nothing. Panic. Gone: credit cards, cash, toothpicks. Everything. Back at the car, I search again, this time with clammy hands and half a breath. And then it hits me: a memory. Paris, fifty years ago. A road trip with friends. Me, crawling along the highway after a fuel stop, desperately scanning the roadside for fluttering Belgian and French francs. I’d left my wallet on the roof. A classic. So I try again. Step out. Look up, and there it is. That small black lifeline. Sitting neatly on the roof, just waiting to be remembered. The journey can continue. Soon after, I stop in Regensburg. A UNESCO-listed town with a medieval stone bridge, where the Danube has been flowing calmly for centuries, unimpressed by the passing of time. Baroque buildings line the streets, lederhosen hang in the shop windows, and by ten in the morning, half the town is already eating ice cream like it’s a Bavarian breakfast.
Towards Austria, the landscape starts to roll. The mountains inch closer, the tunnels grow longer, darker, and more expensive. And then: Maribor. City of wine, students, and Europe’s oldest grapevine,a gnarled old thing over 400 years old, still producing fruit. But it’s Saturday. Shops closed. Terraces half empty. The city sighs, but doesn’t quite breathe. Maybe it’s me. Maybe it’s Maribor. It used to be called Marburg, after all. Austrian at heart. That explains something. Or nothing.
From Germany to Slovenia
Vanochtend stelde ik mijn navigatie in op Maribor, een Sloveense stad waarvan ik vermoed dat er wel een vleugje avontuur te beleven valt. De route zou dwars door Oostenrijk gaan, niet mijn favoriete land. Waarom niet, weet ik eigenlijk niet meer. Die aversie is ergens in de tijd vervaagd. Net vertrokken voel ik tot mijn schrik een lege rechterbroekzak, mijn portemonnee! Voorbank, achterbank, tussen de stoelen, alle tassen, geen portemonnee. Stap uit en loop terug naar hotel. Ook daar geen spoor. Paniek, weg creditcards, weg zakgeld, weg tandenstokers. Terug bij auto opnieuw zoeken, klamme handen. Dan ineens: een herinnering. Parijs, vijftig jaar geleden. Een rit met vrienden. Ik, kruipend langs de snelweg op zoek naar een zwerm Belgische en Franse francs, verspreid over het asfalt. Portefeuille op het autodak laten liggen na het tanken. Klassieke fout. Stap weer vol verwachting uit en ja, daar ligt mijn zwarte kleinnood. Keurig op het dak. De reis kan verder. Niet veel later stop ik in Regensburg. Een UNESCO-stad met een middeleeuwse stenen brug, waar de Donau al eeuwen onderdoor stroomt. Het is barok in de straten, lederhosen in de etalages, en mensen likken om tien uur ’s ochtends al aan ijsjes alsof het een Beiers ontbijt is. Richting Oostenrijk wordt het heuvelachtiger. De bergen komen dichterbij, de tunnels dieper, donkerder en duurder. Door naar Maribor. Stad van wijn, studenten, en Europa’s oudste wijnstok (meer dan 400 jaar oud en nog steeds productief). Maar het is zaterdag. De winkels zijn dicht. De terrassen halfleeg. De stad leeft niet echt vandaag. Misschien ligt het aan mij. Misschien aan Maribor. Het heette vroeger ook gewoon Marburg, Oostenrijks dus. Dat verklaart iets.
