Times have changed in Krujë
The day began, as promised, at the Muzeu Fotografisë. Plenty of history, not much of the present. The legendary photographer Marubi left behind no fewer than 482,817 glass plate negatives, an archive that arguably weighs more than Albanian history itself. The museum was impressive, but quiet, almost hushed. Across the street, coffee awaited, along with a croissant roughly the size of a loaf of bread. Time, then, for the Adriatic Sea. According to the reviews, Velipoja was the beach destination. But reviews don’t mention heavy cloud cover, stacked-up sun loungers, and a summer that clearly hasn’t even considered starting before June.
The beach looked like an abandoned film set. On the road there, I discovered that national happiness in Albania takes the shape of a Mercedes, preferably an older model: wide, shiny, and heavy. Without one, you barely register as a citizen. And apparently, owning a Mercedes also gives you the right to stop in the middle of the road and have a lengthy chat with another Mercedes driver. No honking, no impatience, just calm waiting until the conversation wraps up. People are incredibly kind here. So you smile and accept it as part of the scenery. Since the weather wasn’t exactly inviting, I continued southward, past the birthplace (or was it the place of death?) of national hero Skanderbeg. This 15th-century warrior kept the Ottomans at bay for a while, and is still honored with statues, squares, and even a cathedral that bears his name. I ended the day in Krujë.
Twelve years ago, I had warm memories of the place — a charming, friendly mountain town with a delightfully scrappy bazaar. But times have changed.
Tourism, and the inevitable building frenzy that follows, has left its mark.
The once endearing bazaar has turned into something of an open-air shopping tunnel. Efficient, sure. But the soul has slipped through the cracks.
Times have changed in Krujë
De dag begon, zoals beloofd, in het Muzeu Fotografisë. Veel historie, weinig heden. De legendarische fotograaf Marubi liet maar liefst 482.817 glasplaatnegatieven achter, een archief dat bijna zwaarder weegt dan de Albanese geschiedenis zelf. Het museum was indrukwekkend, maar tamelijk verstild. Aan de overkant van de straat wachtte koffie met een croissant ter grootte van een brood. Het werd tijd voor de Adriatische Zee. Volgens de recensies moest Velipoja dé badplaats zijn. Maar recensies zeggen niets over zwaarbewolkte lucht, nog opgestapelde strandstoelen en een zomer die hier kennelijk pas ergens in juni begint. Het strand lag erbij als een verlaten filmset. Onderweg ontdekte ik dat het nationale geluk in Albanië de vorm heeft van een Mercedes. Het liefst een ouder model, glimmend, breed, zwaar. Zonder zo’n voertuig tel je hier nauwelijks mee.
En blijkbaar hoort bij het bezit van een Mercedes ook het recht om midden op de weg uitgebreid met een andere Mercedes-eigenaar te converseren. Geen toeterende files, geen irritatie. Iedereen wacht gewoon tot het gesprek klaar is.
Ze zijn ook ontzettend aardig hier. Dus je accepteert het met een glimlach. Omdat het weer niet echt wilde meewerken, reed ik verder, zuidwaarts, langs de geboorteplaats (of was het het sterfhuis?) van nationale held Skanderbeg.
Deze 15e-eeuwse vechtjas hield de Ottomanen een tijdje buiten de deur, en dat wordt hem nog steeds nagedragen met standbeelden, pleinen heuse kathedraal. Ik eindigde de dag in Krujë. Twaalf jaar geleden had ik daar warme herinneringen opgedaan, een charmant, vriendelijk bergstadje met een aandoenlijke bazaar. Maar de tijden zijn veranderd. Het toerisme en de bijbehorende bouwwoede had toegeslagen. De oude bazaar was veranderd in een soort koopgoot.
