Autobahn
Autobahn: Day One of a Long Detour.
A road trip of roughly 13,000 kilometers. Where to? I’d rather keep that to myself, partly for mystery, mostly because I genuinely don’t know if I’m going to make it. It all started practically. A thermos of coffee, a cooler on the back. A bag full of clothes, half of them unnecessary. Of course. A Nespresso machine, because panic on the road is fine, but never without coffee. A duvet for emergencies (you never know when you might wake up in a parking lot near the Serbian border).
A vintage iPad, a camera, and a laptop. The route: from ’s-Hertogenbosch to Nuremberg. About 650 kilometers. Doable. Then across the border, where the Barry Madlener dream begins. The moment you cross over, you see and feel it: abroad. Suddenly, the cars are bigger, faster, bolder. And you're being overtaken. I glance at my speedometer. I think I’m doing 100. The dial says 140. If only I had an Audi. Somewhere on the A7, the realization hits me. I’m really on my way now.
And then: Bamberg. Not just a name on a road sign, but an invitation.
I seem to recall it's one of the few German cities that survived World War II without losing its soul. Should I stop? Oh, absolutely yes. And honestly? It didn’t disappoint. While many German cities lost their historical hearts, Bamberg still stands proud with its timber-framed houses, a town hall perched on an island, a cathedral, and an overwhelming number of breweries. Everything here breathes beer. For the record, they also have 2,862 wine taverns, so nobody goes thirsty.
They call it the Venice of Bavaria. Why exactly remains unclear to me — although, to be fair, they do have actual gondolas to sail down the Regnitz River. Tomorrow, I’ll move on. Where to? No idea.
Autobahn
Autobahn, dag één van een lange omweg.
Een roadtrip van ongeveer 13.000 kilometer waarvan ik de bestemming maar liever voor mij hou want ik weet echt niet of ik dit vol ga houden. Het begon praktisch. Een thermoskan koffie, een koelbox op de achterbank, een tas vol kleding waarvan de helft onnodig. Uiteraard. Nespresso-apparaat voor meer koffie, een dekbed voor noodgevallen (je weet nooit of je wakker wordt op een parkeerplaats langs de Servische grens). Een vintage iPad, camera en laptop. De route: ’s-Hertogenbosch richting Neurenberg. Zo’n 650 kilometer. Valt mee. De grens over: waar de Barry Madlener droom begint. Zodra je de grens oversteekt, zie en voel je het: buitenland, plotseling orden de auto’s groter, sneller, brutaler en je word voorbij gereden. Duitse Autobahn. Ik kijk op mijn snelheidsmeter, ik denk 100, het ding zegt 140. Had ik maar een Audi. Ergens op de A7 voel ik het besef landen: ik ben écht onderweg. Op de borden zie ik Bamberg staan, net zomaar informatie, maar een uitnodiging. en meen mij te herinneren dat dit een ongeschonden overblijfsel is van Duitsland van voor de Tweede Wereldoorlog. Zou ik stoppen? Oh, absoluut ja. En eerlijk? Viel niet tegen.
Terwijl veel Duitse steden hun historische harten verloren, staat Bamberg daar nog steeds met vakwerkhuizen, een stadhuis op een eiland, een kathedraal en enorm veel bierbrouwerijen. Alles ademt hier bier. Overigens hebben ze ook 2862 Weinstubes dus ze komen niet om van de dorst. Ze noemen het Het Venetië van Beieren maar waarom werd mij niet duidelijk al hebben ze wel echte gondels om op die ene rivier, de Regnitz, te varen. Morgen verder. Waarheen? Geen idee.
