Croatië en de Balkan
Langzaam maar gestaag rijd ik over de slingerende autowegen van de Balkan, door landen die ooit samen Joegoslavië vormden. In de verte glinstert de Adriatische Zee en een warme wind waait door het open raam. Ik heb een lui soort reizen ontwikkeld dat ik 'side-seeing' noem: ik stop alleen als een bezienswaardigheid letterlijk pal naast de weg ligt. Geen omwegen; als iets niet vanuit mijn zijraam te zien is, rijd ik door. Maar ik heb deze route al eens eerder gereden. Binnen de kortste keren overvalt me een heus déjà vu-gevoel. Ik betrap me erop dat ik mijn camera richt op bergen en baaien die allang op mijn harde schijf staan. De uitzichten blijven prachtig, maar de wow-factor is ver te zoeken. Voor ik er erg in heb, rijd ik de afslag naar Split, mijn geplande stop, voorbij. Dan maar op goed geluk doorrijden, besluit ik, en zien waar ik uitkom. Vroeg in de middag zie ik op een wegwijzer een naam die me totaal niets zegt: Makarska. Waarom niet? Nieuwsgierig volg ik de afslag naar beneden, richting zee. Makarska blijkt bij aankomst een kleine verrassing. Aan de kade deinen vissersbootjes en heel veel jachten zachtjes op de golven. Aan de ene kant strekt de azuurblauwe Adriatische Zee zich uit; aan de andere kant torent het Biokovo-gebergte als een donker silhouet boven de stad. Ik doop het maar het 'Saint-Tropez van Kroatië’. Het heeft ongetwijfeld allure. Ik heb een halve middag en een hele avond om mij voor te bereiden op het eerste deel van deze expeditie. Lekker vaag hè.
