Myeik, why?
"Mingalabar" (Birmees voor hallo) hoorde ik en de eerste glimlach werd mij weer geschonken. Ik geloof dat alle landen hier in zuid-oost Azië zichzelf The land of Smiles noemen maar Myanmar is en blijft het echt. Het is veranderd. Het gaat er hier modern aan toe al lopen de mannen nog in rokken en hebben alle vrouwen Tanaka op hun gezicht. Binnen drie minuten was ik uitgestapt, door de paspoortcontrole en door de douane. Direct voor een paar weken telefoon tegoed en 4G internet aangeschaft. Geld gewisseld en een lekkere Cappuccino naar binnen gewerkt. Voor de zevende keer hier en in die 35 jaar is hier enorm veel aan de hand geweest. Meestal geen geweldige zaken of het moet de vrijlating van Aung San Suu Kyi zijn geweest. Er is nog steeds geen democratie maar ze komen in de buurt. Dit keer ga ik het uiterste zuiden bezoeken. Dat is nog niet zo lang open voor buitenlanders en sommige delen pas heel recent. Ik vlieg naar Myeik, een havenplaats zo’n 800 kilometer van Yangon. Thailand ligt op een kilometer of twintig. We krijgen nog een tussenstop heb ik begrepen, de monnik naast mij leest over de Boeddha en zo te zien ben ik de enige buitenlander aan boord. Het hotel zal wel plek hebben. Geland in Myeik zijn er alleen busjes als taxi en die moeten eerst vol. Ik loop maar naar de weg en steek mijn hand op naar de eerste de beste bromfietser. En ja, voor een halve euro brengt hij mij naar mijn hotel.
Myeik, eens een belangrijke zeehaven voor de Britten en nu hard op weg om dat weer te worden voor dit land in opbouw. Maar wat kom ik hier zoeken? Veel is er niet te beleven, in Nederland ga ik ook niet zo snel een uitstapje maken naar Delfzijl. Maar het is wel Myanmar. Dus leuk! Ik loop wat rond, maak een foto en drink een glaasje thee. Vrijwel iedereen zwaait naar mij en dat maakt, door dat terugzwaaien, de middag best wel inspannend. Terug in het hotel eet ik lekker en slaap vroeg.
