A Long and Winding Road
Een ochtend stuk te slaan in Myeik. Nog een flink rondje gelopen door de buitenwijken waar je als toerist nog een vreemdganger bent. Er worden bruiloften gevierd en dat vieren doen ze met verve. Gasten worden met vele vrachtwagens vol aangevoerd, krijgen te eten en moeten in hun mooiste pak of jurk wat paraderen. Ik krijg telkens ook een uitnodiging om mee te eten maar sla die natuurlijk beleefd af omdat ik niet in de ochtend twee maal zwaar kan dineren. Ze werken wat naar binnen zo rond tien in de ochtend. De gasten blijven niet lang merk ik maar er komen steeds weer nieuwe busjes en vrachtwagens aanrijden. Eigenlijk was ik klaar maar kan zelf pas een busje nemen om 12 uur naar Dawei. Een rit van vijf uur, heb mijzelf verwend en twee zitplaatsen gekocht. Dan zit ik wat ruimer en voorin. Nu bleek achteraf voorin kleiner als achterin en mijn tweede zitplaats was voor mijn bagage. Beetje krap voor twee maten Birmees als ik was. Gelukkig duurde de rit geen vijf maar acht uur. Wel inclusief drie eetstops, ze moeten op tijd eten hier. Een half uur voor aankomst moest er nog gedineerd worden. Honger hebben en uit Birma komen is één pot nat. Gelukkig eten ze hier alles van het land wat beschikbaar is. Onderweg, een erg mooie rit door een voor een groot deel vrijwel ongerept landschap, viel weer op hoeveel van het land bezet wordt door Boeddhistische kloosters en heiligdommen. Ze moeten enorm machtig zijn met zoveel bezit en aanhangers. Vreemd dat ze nooit massaal opgestaan zijn tegen het leger wat dit arme land zo lang in hun ijzeren greep hebben gehouden. Op een opstand rond 1990 na dan toen de monniken wel ineens de straat opgingen. Maar blijkbaar zijn er binnen de geestelijkheid ook krachten die de status quo wilden behouden. Ze zijn dan wel geweldloos maar een totale boycot van alles wat militair was zou geholpen hebben. Maar goed, nu heeft de oude dame meer macht gekregen en zal er veel veranderen.
En nu ben ik dus heel laat gearriveerd in Maungmagan beach. Het laatste stuk achterop een brommer die mij in noodvaart naar dit dorpje bracht.
Zit in het vreselijk overpriced Coconut Guesthouse. Zo’n plek die toen ze begonnen het alleenrecht op de toeristen hadden en dat nog steeds uitbuiten door de vermeldingen in de gidsen en de roeptoeter tussen de travellers. Ach het is niet slecht maar het niet hebben van enig internet is een probleem voor mij. Mijn telefoon werkt perfect maar mijn laptop heeft ook graag contact. We zijn verwend geraakt.
wordt vervolgd
