A day in Dawei
Heb me van het strand afgekeerd. Het ziet er aardig uit, totaal verlaten en met een wat ingehouden branding. In bakken heb ik geen zin, zandkastelen bouwen heb ik afgezworen sinds mijn laatste kasteel en om daar nu helemaal alleen beachbum te gaan liggen spelen stuit mij tegen de borst. Buiten het feit dat ik alle kwaliteiten van een beachbum mis. Vandaar dat ik terug naar Dawei ben gegaan, daar alles maar aan het toeval over gelaten en dat bracht mij bij de Shwethalydaung Daw Mu de grootste liggende Boeddha van het land. Voor wat dat waard Is natuurlijk. Daarna bij het meest vereerde heiligdom de Shinmokht Paya. Ach het was niet bijster interessant maar de mensen waren eerbiedig en sereen. Ik liep er doorheen te banjeren maar dat scheen ze niet te deren. Alsof ik nog niet genoeg tempels en Boeddha beelden gezien had ben ik ook nog helemaal naar het Payagyi complex gelopen. Ook hier veel devotie. Het was Disneyland voor reïncarnatie fans. Kwam ook nog voorbij weer een bruiloft en moest weer mee blijven eten. Maar de noodle-soep zat er net in En dat wilde ik nog even zo houden.
In de vroege avond naar een restaurant vlakbij mijn hotel gelopen. Vroeg eten is het devies want ook vroeg slapen, om 04:00 wordt ik opgehaald bij het hotel voor een busrit naar Ye. Zo’n zes uur hobbelen. Dat zou anders uitpakken, dat vroeg slapen. Het was zo druk bij het restaurant dat ze veel stoelen buiten op het grasveld hadden gezet. Ik had het laatste tafeltje wat vrij was en wachtte geduldig (?) op mijn bestelde biertje en de menukaart. Het duurde erg lang, al brachten ze mij op tijd een tweede biertje. Totdat er een dame aan kwam lopen en vroeg of ze op een van de andere vier vrije plaatsen aan mijn tafel mocht gaan zitten. Dat mocht natuurlijk, het was niet alleen een mooie dame maar gezelschap is altijd leuk en zo te horen was haar Engels uitstekend. Vanaf dat moment werd er gerend voor onze tafel. Ze bleek de eigenaresse van het hotel met restaurant.
Na een wat stroef begin van whereyoufrom/whatyoudo/haveyouchildren werd het een lange conversatie die mij nog lang zal heugen. Ik was bijna hier gebleven. Kreeg gelukkig op tijd een signaal van mijn probleemoplosser gen. Ik had haar al gevraagd waar haar prachtige Engelse uitspraak vandaan kwam waarop zij mij vertelde over haar ex-man die haar opdroeg om Cambridge Engels te spreken. Toen hield ze nog van hem en had het aardig onder de knie gekregen. We hebben elkaar onze levens verteld in die paar uur daar aan die tafel in de tuin in Dawei. Ze vroeg om discretie maar iets moet ik aan mijn blog kwijt. Ze is nog nooit ergens geweest en heeft toch al zoveel littekens hier in dit stadje opgelopen. Er was altijd van alles aan de hand maar er gebeurde nooit eens iets. Niemand heeft mij ooit verteld dat dit het leven is, zei ze. Ik zou geloof ik van jou kunnen houden naar dat zou jou niet lukken moet mij (!). Daarvoor heb ik teveel ellende meegemaakt, ben ik onderweg teveel beschadigd. Ze had geen kinderen kunnen krijgen, wel veel klappen zei ze met een lachje. Haar man was er vandoor gegaan met de dochter van haar beste vriendin, het hotel zat onder de schulden en nu was ze 58 en hoefde het niet meer. Het is maar goed dat die verrekte bus morgen om 04:00 vertrekt. Veel slapen kwam er niet meer van.
