The people of Ahmenabad
Had besloten een Heritage Walk te doen. Wel vroeg en in een groep, terwijl ik, om het zacht uit te drukken, geen groepsmens ben. Ik had mij ook deze keer wild kunnen ergeren aan een deel van de groep die het bestonden deze architectuur wandeling te willen doen met twee baby’s en twee peuters, maar besloot dat niet te doen. Het was overigens reuze interssant op die momenten dat ik het verhaal van de gids kon volgen boven het gehuil van de baby en gedrein van het kind en het er doorheen praten van de Fransozen die het Engels niet verstonden heen. Ahmedabad was eens een geheel ommuurde stad met 14 poorten, waarbinnen zich ook weer ommuurde enclaves bevonden. Ik geloof 71 met ieder weer hun poorten. Daarnaast een enorme hoeveelheid kerken, moskeeën, tempels en één synagoge. Maar daarover morgen meer.
De huizen, vaak haveli’s, meestal van teakhout waren prachtig wat op een aantal plekken nog te zien was. Ieder met hun eigen watervoorziening, met kelders voor meer dan 100.000 liter water. Heb nog veel meer weetjes gehoord die het vermelden waard zijn maar ik ben 68 en dus dat onthouden lukt niet meer zo best. Maar veel geleerd vandaag al ben ik het weer kwijt. Daarna alleen op stap, wat weer vertrouwd was. Hoefde ik tenminste niet achter een groep aan te hollen wanneer ik weer had staan dralen en plaatjes schieten. Veel te veel foto’s gemaakt ook en uitzoeken was een hel. Zijn er nog steeds veel te veel maar kiezen jullie maar. Moet nog wel zeggen dat Ahmenabad een vieze, vervuilde, dichtgeslibde stad is met enorm lieve mensen. Wat een warmte.
