The 10.000 steps of Ginar
De wekker ging om vier uur want ik moest zo nodig weer een berg beklimmen. Weer een heilige deze keer , de Olympus van Gujarat waar zowat alle heiligen van India een tempel hebben neergezet. Het is geen pad maar een schier eindeloze trap. Met 10.000 treden zeggen ze. Ik ben de tel na twee minuten alweer kwijt. Ik ben niet alleen en dat is te horen. Zo rond vijf uur is het blijkbaar schetentijd in Gujarat. Er loopt een man met een hoorn luid toeterend mee naar boven maar dat had niet gehoeven. Het lijkt wel een symfonieorkest.
Het begin gaat nog wel maar daarna moet er een vrijwel loodrechte wand beklommen worden die je beentjes echt wel laten werken. Meestal ben ik een diesel die maar doorgaat maar nu ga ik graag een keer of wat zitten. Het is een bont gezelschap wat met mij deze bedevaart onderneemt. Inderdaad herken je de verschillende godsdiensten die zich vredig met elkaar naar boven worstelen. Vooral de stralende bejaarden die hun lichaam naar hijsen zijn een genot om te zien. Als het langzaam licht wordt komen de schitterende vergezichten over de stad en de andere bergen te voorschijn.
Op de eerste top loop je plots door een sprookjesachtig mooi tempelstadje waar zich enorm veel tempels bevinden. Ik zie wat Jain vrouwen een poortje door schieten en volg hen om terecht te komen in een wondermooie tempel waarbinnen ik helemaal stilval door de serene sfeer. Zelden zo iets aangrijpends gezien. De beelden moet ik zelf opslaan want mijn camera en phone moest ik al inleveren. Eigenlijk wilde ik hier blijven maar er waren nog meer toppen te beklimmen, meer treden te gaan. En dat is de moeite waard, je wordt echt beloond voor je idiote idee om dit te ondernemen. De ene top volgt de andere op en tenslotte beland je in een soort dal bij de hoogmis. Meer tempels, meer goden, meer blije gezichten. En dat allemaal, voor de meesten, op blote voeten. Ik heb Meindels.
