Lakhpat People
Ik reed naar het verste punt van de provincie, dichter bij huis kon ik niet komen. Waarom? Nou gewoon daarom. Onderweg heel veel borden met aansporingen om van de dieren hier te houden met lieve foto’s van hertjes, vogeltjes en kleine ratjes. Op de weg honderden ( honderden!) doodgereden honden. Nu zijn ze erg dom, ik heb ook al verschillende keren vol op mijn rem moeten gaan staan maar dit lijkt wel een jacht. Paren midden op de weg voor een aanstormende vrachtwagen levert echter zeker geen kindjes op. Verder zeker 100 kilometer lang om de vijf kilometer een groot aankondigingsbord van een heiligdom: Asharapura Mata. Benieuwd natuurlijk. Wat ik mij daarna afvroeg wat een oranje geschilderde steen met twee ogen en een snor mensen kan bewegen om op hun knieën te vallen en gebeden aan te roepen. Het is niets anders dan die gipsen Maria in onze Sint Jan die ze iedere dag een andere mantel aangeven. Dat helpt ook niet. De enigen die er beter van worden zijn de kaarsenfabrikanten en hier de ontelbare tentjes met prullaria en snacks. Ik probeer het niet te veroordelen maar ik snap het niet, jongens het is 2018. Maar natuurlijk ben ik weer kort door de bocht. Ik snap heus wel dat armoe geloof oplevert maar toch…
Vandaag zag ik het echte rural India. Wat een lieve mensen toch op deze wereld en wat een gastvrijheid. Als ik iedere uitnodiging om binnen te komen aangenomen had hadden jullie mij nooit meer teruggezien. Lakhpat, een oud ommuurd stadje, eens een grote stad dat werd wel duidelijk, was aan alle kanten warm. Ik kreeg het er warm van. Op het einde van de dag belande ik op een strand en in Manvi bij de scheepsbouwers. Sprak een opzichter en hij legde mij alles uit over het bouwen van boten, sorry schepen, van hout. Ze doen daar met 50 man twee jaar over. Alles met de hand met alleen een zaagmachine en hamers als gereedschap. Een half miljoen gaat zo’n schip kosten en ze maken ze voor rijke Arabieren die er mee gaan pronken. Morgen ga ik terug naar dit strand om in een vervallen oud paleisje te verblijven en een boek te lezen. India gaat in je bloed zitten en ik moet nodig op mijn bloeddruk denken.
