Long or big?
Het werd wandelen vandaag. Weer is nog steeds somberder dan somber en van enig lichtspel op de rijstterrassen is geen sprake. Dus vrolijk op weg gegaan. Er stond volgens de boekjes en de hotels hier zes en een half uur voor deze tocht zonder stops maar dat is blijkbaar afgestemd op watjes. Want in vier en een half inclusief stops was ik alweer op de plek waar een bus zou staan die mij voor een groot deel terug zou brengen naar mijn verblijfsplaats. Het was wel óf klimmen óf dalen, vlak hadden ze vandaag niet voorhanden. Gebeurde er nog wat vandaag. Ach, ik passeerde een grote groep Chinese tieners op een heel smal pad. Meer een richel. Ze waren behoorlijk aan het jamballen dus ik klopte steeds vriendelijk op de rug van iemand die ik voorbij wilde en dat ging best goed. Tot ik voorbij een meisje wilde toen we juist langs een flink lager gelegen rijstveld liepen. Ik, altijd galant, tikte op haar linker schouder, de afgrond was ook links, om daar in één stap voorbij te steken. Het wicht zette echter een stap naar linksachter waarbij ze mij juist genoeg een zetje gaf dat ik twee meter lager in het rijstveld belandde. Ik weet nu wat het Chinese woord voor sorry is, uit zoveel monden en zo vaak werd het mij, nadat ik uit de afgrond gekrabbeld was, nog nageroepen.
Verder begon iedere vrouw in klederdracht, wat ze vrijwel allemaal nog dragen hier, mij aan te spreken en naar hun hoofd te wijzen en dan ”twenty" te roepen. Ik begreep echt niet wat ze bedoelden. Ze wilden iets van mij wat drie euro zou moeten kosten. Tja, ik kon mij niets bedenken wat dat op dit moment waard was. Tot ik uiteindelijk twee oude vrouwen tegenkwam die aan bleven houden en toen begreep ik wat ze wilden. Hun haar laten zien. Ze deden hun hoofddoek af en er kwam meters haar onder vandaan. Meters! Vrij onvoorstelbaar. Ik had de prijs afgemaakt op éénvijftig voor alle twee. Beetje handelen hoort erbij. Toen ik mijn foto gemaakt had moest ik nog even plassen. Liep de bosjes in en even later stond de oudste van de twee plotseling achter mij. Heel weird wilde ze weten hoe groot die zaak van de westerling nu wel was. Blijkbaar was dat hier een grote vraagteken waar over gedebatteerd werd. Ik werd er verlegen van maar ze maakte toch echt met haar vingers zo’n gebaar van hoe groot is dat ding. Ik vroeg maar meteen mijn prijs dus ook éénvijftig. Daar kon geen sprake van zijn. Nu dan draai ik mij niet om. Zonder gène liep ze terug naar haar collega die zichtbaar teleurgesteld reageerde… had wel begrepen dat de mensen hier in de bergen zal vrij vrijgevochten worden gezien door de andere Chinezen.
Ook mooi zijn de graven die overal langs het pad gemaakt zijn met een gedenksteen. Blijkbaar laten de eigenaren van de rijstvelden hun lichaam boven het rijstveld te ruste leggen.
