Bijna bedolven
Vandaag wel een avontuur wat ik ook bijna niet na had ik kunnen vertellen. Had weer een driver georganiseerd die mij in acht dagen zou rondrijden in dit deel van China.Omdat ik weer rijstterrassen ga bekijken de eerste dagen was het pest-pokken weer. Daar heb ik mij bij neergelegd. Deze chauffeur spreekt Engels wat het wel makkelijker maakt. En hij kan ook zijn mond houden, helemaal ideaal. Na een uurtje waren we de stad uit en weer een uur later reden we het gebied van de terrassen binnen. Nog tien kilometer te gaan en in de zomer doe je hier soms vier uur over vertelde de driver maar nu was er nauwelijks verkeer. Dat snapte ik wel want de wolken hingen zo laag dat als ik boven op de auto zou gaan staan ik er misschien wel bovenuit zou komen. Bij wijze van spreken dan. Op een gegeven moment stond er een grappig reclamebord langs de weg waarbij ik vroeg of ik even een foto kon maken. We reden weer door en ik keek of de foto gelukt was. Toen ik weer opkeek brak de hel los. Dacht echt ”nou dit was het dan”. Voor ons donderde een halve berg in elkaar. Door een landslide stroomde zand en stenen vlak voor onze auto over de weg en kwamen er enorme rotsblokken naar beneden. De chauffeur was enorm op zijn rem gaan staan en probeerde achteruit te rijden maar daar stond al een vrachtwagen stil. Voor ons stond ook al een vrachtwagen. Uitstappen dan maar en terug rennen. Dat deed de chauffeur voor ons ook. Maar de zandstroom kwam niet verder onze kant op. Het bleef wel rotsblokken regenen, daar heb ik toen maar wat foto’s van gemaakt. Was een spectaculair gezicht, op afstand, dat wel. Probeerde maar niet te denken wat ons lot was geweest als ik die foto niet gemaakt had van dat bord.
Maar er kon geen sprake van zijn dat we vandaag of de komende dagen verder zouden komen. De weg was zeker over 100 meter volkomen verdwenen. Volgens de vrachtwagen voor ons had er niemand voor hem gereden die bedolven zou kunnen zijn. We gingen omkeren en de chauffeur zei dat er wel een mogelijkheid was om in het dorpje te komen waar we naar op weg waren. Maar dan moest ik lopen. Hoog boven ons was een ander dorp waar hij naar toe kon rijden en vandaar liep er een pad naar het gebied van de terrassen. Twee uur lopen zei hij. Dan zou hij mij daar overmorgen weer oppikken. Leek mij een prima idee. Boven in het dorpje nog een lunch gegeten en daarna wat spullen in mijn dagrugzak gedaan en vrolijk begonnen te lopen.
Halverwege hoorde ik achter mij roepen en er kwam op een holletje een vrouwtje mij achterna die ik net gepasseerd was. Ze leek 114 maar ik denk een jaar of 80. Ze liep helemaal gebogen, van het hollen dacht ik, maar ze was gewoon krom. Of ze mijn rugzak mocht dragen. Ze moest ook naar Ping An Village. Voor een prijs natuurlijk. Leek mij geen goed idee, het ding was zwaar met bagage, fles water, laptop, camera, lenzen en mijn toilettas met onder ander een halve liter Chanel nummer 5 natuurlijk. maar ik gaf haar maar een klein bedrag voor het vragen. In het dorpje was het even zoeken naar mijn hotel wat heel wat stijle straatjes op en af lopen inhield maar toen kon ik mij settelen. Het weer was onveranderd somber. Op het einde van de middag toch maar naar een uitzichtpunt gelopen omdat ik er toch ben. Brak zowaar een klein beetje de zon door vlak voor ondergang. Flink wat foto’s gemaakt tot het moment dat ik zag dat ik er mijn geheugenkaartje niet in teruggedaan had na het inladen van de landslide foto’s. Heel fijn, gelukkig had ik mijn telefoon nog.
