Mr. President
Hij keek verrast, zag mijn camera en wees de plek aan waar ik het beste hem kon fotograferen. Recht voor hem. Het leek mij een aardige vent en hij speechte nog lang. Blijkbaar heb ik een beschermengel en een goede neus voor het juiste moment op de juiste plek.
Enough nature and animals, I wanted people. Read in the Lonely Planet that Isiolo did not receive tourists but that it was a well-known market place. Okay, so I went there. I was in luck, although I did not know at the time what the real reason for the enormous crowds was. There was even dancing in the streets. I followed and everyone walked to an open field in the north. That was where it was all about. A party tent with a red carpet. Today the president was visiting and everyone had gathered to greet this big, strong man. For or against it did not matter, some were even paid for it. A bus with tourists also stopped but the tour guide forbade the people to get out, much too dangerous. As a result, I remained the only non-African for the rest of the day. That gave privileges, I did not have to stand behind the drawn lines but in return I had the obligation to smile and shake hands at every selfie request. Sometimes it became grim, protesting against the president was apparently not allowed but the governor was the whipping boy. Long story short, it took hours, when he finally arrived the pushing and shoving started and my beautiful spot at the front among the ladies of the dignitaries was in danger. There was shouting and howling by the tens of thousands and I was crushed, thought for a moment that my last hour had come. Suddenly I saw a gap between the cordon of police and military and jumped out of the crowd. Right next to the president.
He looked surprised, saw my camera and pointed to the place where I could best photograph him. Right in front of him. He seemed like a nice guy to me and he spoke for a long time. Apparently I have a guardian angel and a good nose for the right moment in the right place.
Mr. President
Even genoeg natuur en dieren, ik wilde mensen. Las in de Lonely Planet dat Isiolo geen toeristen ontving maar dat het een bekende marktplaats was. Okay, daar naar toe dus. Ik viel met mijn neus in de boter al wist ik toen nog niet wat de werkelijke reden van de enorme drukte was. Er werd zelfs gedanst in de straten. Ik er achteraan en iedereen liep naar een open veld in het noorden. Daar was het te doen. Een partytent met rode loper. Vandaag kwam de president op bezoek en iedereen was opgetrommeld om deze grote, sterke man te begroeten. Voor of tegen maakt niet uit, sommige werden er zelfs voor betaald. Een bus met toeristen stopte ook maar de reislijder verbood de mensen uit te stappen, veel te gevaarlijk. Daardoor bleef ik de rest van de dag de enige niet Afrikaan. Dat gaf privileges, hoefde niet achter de getrokken strepen te staan maar daartegenover had ik de plicht op iedere selfie vraag te lachen en handen om elkaar te slaan. Soms werd het grimmig, tegen de president te protesteren mocht blijkbaar niet maar de gouverneur was het pispaaltje. Lang verhaal kort, het duurde uren, toen hij er eindelijk was begon het duwen en trekken en mijn mooie plek vooraan tussen de dames van de hoogwaardigheid bekleders kwam in gevaar. Er werd geschreeuwd en geloeid door de tienduizenden en ik kwam in de verdrukking, dacht even dat mijn laatste uur geslagen was. Plotseling zag ik een gaatje tussen het kordon van agenten en militairen en sprong tussen de menigte uit. Pardoes naast de president.
