A job but no food
“De natuur gaf mij deze baan. Van God kreeg ik niet eens genoeg eten” sprak mijn wat krakkemikkige gids bij Hells Kitchen. Een gids was verplicht vanwege scholing voor de dorpskinderen. Was fijn want hij bepaalde het pijnlijke pad over de rotsen. Zelfs door de zolen van mijn teenslippers heen voelden de rotsen als mespunten. Hij liep op blote voeten. De natuur had goed werk geleverd de rotsen waren fraai. Terug in mijn luxe oord kreeg ik door waarom bijna alle vrouwen alleen aan het zwembad lagen. Hun vriendjes waren stukken jonger, zwart en mooi maar hadden overdag wat anders te doen. Daarna haasten naar het vliegveld voor de vlucht naar Lamu. Rijden is levensgevaarlijk in verband met ontvoeringen en berovingen. Alleen het oude stadje Lamu is safe. Daar werd ik opgewacht door de jongens van mijn hotel die mij verzekerden dat een tripje op een boot voor de zonsondergang met koffie en Swahili Bites vrijwel verplicht was. Ach, dan heb ik dat tochtje op een Dow tenminste ook gehad. Het werd erg gezellig al duurde het ook wel erg lang. Het was al donker terug in het hotel en er was alleen nog tijd voor een Allio e Olio. Italiaans eten is populair hier.
