The Tribe
Stram geworden van de vele uren in de auto besloot ik tot een wandeling langs de oever van Lake Baringo. Typisch Afrikaans landschap, struikgewas, wat bomen en cactussen. Vreemd genoeg liepen er ook kamelen van een wat klein formaat en plots hoorde ik kinderstemmen en het volgende moment kwam er een kleine meute op mij afgerend. Handen schudden en vragen stellen. Even later kwam er een voor hier nogal gesoigneerd uitziende heer op mij toegelopen. Of ik wilde kennismaken met de Kopot Tribe die hier tijdelijk woonden. Als ik even twintig minuten wilde wachten dan waren ze klaar. Er waren wel kosten aan gebonden melde hij. Viel mee en die twintig minuten kwam ik wel door met de kids. Rond één paar kleine hutten, de hutten voor de vrouwen, de mannen slapen buiten, hadden zich een tiental dorpelingen verzameld in vol ornaat. Ja, sorry voor het wachten maar ze liepen niet altijd meer in deze uitdossing. Vooral omdat er geen besnijdenisfeesten meer waren. Maar als ze een nieuwe plek hadden dan was het wel weer even feest. Ze trokken hier van plek naar plek, soms kort, soms heel lang. Vandaar die kamelen. De schijven om de nek van de vrouwen gaf hun status aan. Hoe mooier hoe hoger in rang en meer dan één dan was je getrouwd.De eerste vrouw van de hoofdman had de mooiste, de tweede een wat mindere. Ik kreeg nog veel meer ins en outs te horen over hun leven. Maar nu waren ze niet in oorlog en was het allemaal een beetje saai. De speren waren ook bedekt met een hoesje. Oh ja, hen grootste vijanden waren de Samburu. Waarvan akte.
