The promise of Diyarbakir
I left Nemrut Dağı very early, heading toward Diyarbakır. Snapped a few final photos from the summit before descending. The heat increased steadily as the high plains gave way to valleys. Diyarbakır. The city of black walls. Not just dark gray, volcanic black. Walls with bastions and gates, almost entirely intact. Everything here breathes history, resistance, and the pride of the Kurds. Their Turkish capital. I walked a lot. Aimlessly and purposefully at once. And, notably: I got quite a bit of attention. Women looked, smiled, some even struck up conversations. Sometimes playful, sometimes curious. Maybe I was a novelty, a foreigner with sweat on his back and dust on his shoes. Or maybe it was the shorts. I wandered for hours through narrow alleys and wide squares. Everywhere you look: cafés serving black tea in glinting glasses, people laughing loudly, chatting on phones, arguing, gossiping, none of which I could understand, but all of it with flair. Time slipped by faster than expected. I just managed to jump back into the car in time for the final stretch to Mardin. But that I’ll save for tomorrow. The city already shimmered on the horizon, like a promise. On the way, I crossed the Tigris. Not via the Roman masterpiece of stone, though. The Malabadi Bridge, a series of arches, still sturdy, as if the Romans had laid the final stone only yesterday. The river flowed beneath. The Tigris. No longer a dream. Just real.
The promise of Diyarbakir
Ik reed heel vroeg weg van Nemrut Dağı, richting Diyarbakır. Boven op de top nog wat foto’s geschoten. De hitte nam toe terwijl de hoogvlakte plaatsmaakte voor valleien. Diyarbakır. De stad met de zwarte muren. Niet zomaar donkergrijs, nee: vulkanisch zwart. Muren met bastions, met poorten. Bijna geheel in tact.. Alles hier ademt geschiedenis, strijd, en de trots van de Koerden. Hun Turkse hoofdstad. Ik liep veel. Doelloos en doelgericht tegelijk. En opvallend: veel sjans. De vrouwen keken, glimlachten, sommigen spraken me zelfs aan. Soms speels, soms nieuwsgierig. Misschien was ik een curiositeit, een vreemdeling met zweet op zijn rug en stof op zijn schoenen. Of deed die korte broek het? Ik slenterde urenlang door de smalle steegjes en brede pleinen. Overal zie je cafés met kopjes zwarte thee in glimmende glazen en mensen die luid lachen, bellen en vooral kletsen. Onverstaanbaar maar met veel felheid. Tijd tikte sneller dan gedacht. Nog net op tijd in de auto gesprongen voor het laatste stuk naar Mardin. Dat bewaar ik voor morgen. De stad lag al in de verte, als een belofte. Onderweg stak ik de Tigris over. Niet over het Romeins meesterwerk van steen. De Malabadi-brug. Vele bogen, nog steeds stevig, alsof de Romeinen gisteren de laatste steen legden. De rivier stroomde eronderdoor. Tigris. Geen droom meer. Gewoon werkelijkheid.
