You really should go to Plovdiv
I crossed into Bulgaria from Istanbul—together with dozens of old-timers and other eccentric specimens of the automobile world. Had some good conversations along the way: they spoke about their grand journey from Beijing to Paris, I shared a bit about my small expedition to Kurdistan. And then we moved on. Plovdiv. A name I’d seen often enough on road signs, but always passed by. Still, it lingered in the back of my mind. “You really should go,” Lonely Planet had once said. And they were right. Plovdiv is one of the oldest continuously inhabited cities in Europe. Older than Athens. Older than Rome. Once called Philippopolis, named after Philip II of Macedon, father of Alexander the Great. The remnants of that deep history are everywhere: Roman ruins lie scattered through the city center, amphitheaters and ancient gates effortlessly woven into the fabric of modern cafés and shops. The Old Town sits on a hill, a maze of uneven cobblestone streets and Ottoman houses with broad wooden balconies. Towering murals catch the eye at unexpected corners. But what struck me most were the churches, small, hidden between houses, yet inside: walls full of frescoes, gold leaf, icons, and elderly women hissing, “No photos!” You really shouldn’t say that to me. My guesthouse turned out to be a perfect find, simple, but warm and welcoming. In the evening, I took a walk just as the sun was setting. The light slipped softly over the rooftops, and the sky turned pink above the hills. Philippus of Den Bosch approved, and turned in early for the night.
You really should go to Plovdiv
Vanuit Istanbul reed ik Bulgarije binnen. Samen met tientallen Old Timers en andere speciale gevallen van auto zijn. Wat gesprekken gevoerd over hun tocht van Peking naar Parijs en mijn kleine expeditie naar Kurdistan. Weer verder. Plovdiv, een naam die ik al vaker op verkeersborden had zien staan, maar altijd links had laten liggen. Toch bleef het in mijn hoofd hangen. “Moet je echt eens heen,” zei de Lonely Planet. En het klopte.. Plovdiv is een van de oudste continu bewoonde steden van Europa. Ouder dan Athene, ouder dan Rome. De stad heette ooit Philippopolis, naar Philippus II van Macedonië, de vader van Alexander de Grote. De overblijfselen van die lange geschiedenis zijn nog overal voelbaar: Romeinse ruïnes liggen midden in het centrum, amfitheaters en stadspoorten zijn moeiteloos verweven met moderne winkels en cafés. De oude stad ligt op een heuvel en is een labyrint van zeer ongelijk geplaveide straatjes en Ottomaanse huizen met brede houten balkons. Wandschilderingen van enorme proporties. Wat vooral indruk maakte waren de kerken, klein, verstopt tussen de huizen, maar van binnen vol fresco’s, goud, iconen en oude vrouwtjes die sisten:”No Foto’s”. Moet je niet tegen mij zeggen. Mijn guesthouse was een schot in de roos: eenvoudig, maar warm en gastvrij. ’s Avonds nog een een wandeling gemaakt bij zonsondergang. Het licht gleed zacht over de daken en de lucht kleurde roze boven de heuvels, Philippus uit Den Bosch vond het goed en ging vroeg naar bed.
