The Mardin Citadel
The old city of Mardin had been on my list for a while. A must-see, they say, and they were right. The old city (there’s also a much larger new one) clings to the mountainside like a honeycomb. At the foot of the citadel, a maze of alleys, arches, stairways, and passageways unfolds, seemingly leading nowhere, until suddenly, they do. There’s one main street, a kind of shopping gutter filled with coffee spots, perfume and spice shops, and supermarkets selling fridge magnets. I ticked off a few highlights from the map, a mosque here, a viewpoint there, and the palace-like museum. Beautiful halls, countless stairs, mosaic floors, and display cases so crammed with ancient artifacts that just looking at them became exhausting. All of it, of course, very, very old. On that same street I found a small stand with the best orange water I’ve ever tasted. Though I must admit, I’m no expert. After that, I drove to the old monastery outside the city: Deyrulzaferan. Built by Syriac Orthodox monks, and still in use. It rests quietly in the shade of olive trees, nestled against a mountainside. Silence has ruled here for so long that even the footsteps of tourists feel intrusive. I wish they’d kept their voices down too. Then on to Midyat, which I had higher hopes for. The city was crowded, and lacked atmosphere. The promised medieval charm was hard to find. Or maybe I was just tired. I kept going. Another stretch, another hour or so. The landscape began to change, broader, emptier, quieter. Silopi. No beauty, no charm. But there was a Grand Hotel. This is where the road ends, or rather, where another begins. Here, Turkey ends. And Iraq begins. Or more precisely: Kurdistan. That’s for tomorrow. From the Euphrates to the Tigris, from alleyways to border checkpoints. I once dreamed of this journey. And now I stand at the edge of something unknown.
The Mardin Citadel
De oude stad Mardin stond nog op mijn lijstje. Niet te missen, zeggen ze, en daar hadden ze gelijk in. De oude stad (er is ook een nieuwe, enorm veel groter) lijkt als een honingraat tegen de berg geplakt. Aan de voet van de citadel ontvouwt zich een doolhof van steegjes, bogen, trappen, doorgangen die nergens heen lijken te leiden, en dan ineens weer wél. Er is één grote straat, een soort koopgoot vol koffietentjes, parfum- en kruidenwinkels en koelkast magneten supermarkten. Ik bezocht wat hoogtepunten van een plattegrond, een moskee hier, een uitzicht daar, en het paleisachtige museum. Mooie zalen, veel trappen, mozaïek en vitrines met zoveel erin dat ik moe werd van het kijken. Alles natuurlijk super oud. Ook aan die straat een tentje met het lekkerste sinaasappelwater wat ik ooit proefde. Ben geen kenner moet ik wel zeggen. Daarna naar het oude klooster buiten de stad: Deyrulzaferan. Gebouwd door Syrisch-orthodoxe monniken, nog steeds in gebruik. In de schaduw van een veel olijfbomen genesteld tegen een berg. Stilte heeft daar al zo lang de toon gezet dat zelfs de voetstappen van de toeristen als een inbreuk voelden. Hielden ze ook maar hun mond. Toen door naar Midyat, waar ik meer van had verwacht. De stad was te druk en had maar weinig sfeer. De beloofde middeleeuwen kon ik niet vinden. Of ik was moe. Ik reed verder. Nog een stuk, nog een uurtje of zo. Opeens verandert het landschap. Breder, opener, leger. Silopi. Geen schoonheid, geen charme. Wel een Grand Hotel. Maar het einde van de weg. Of beter: het begin van een andere. Hier houdt Turkije op. En begint Irak, of liever gezegd: Kurdistan. Dat is voor morgen. Van de Eufraat naar de Tigris, van steegjes naar grensposten. Ooit droomde ik van deze reis. En nu sta ik aan de rand van iets onbekends.
