The Road Home

After Plovdiv, I wanted to see a bit more of Bulgaria. A scenic route was recommended, lakes, they said. Well, forget the lakes. There was nothing to see. Probably all claimed long ago by Communist-era party officials, complete with fences, barriers, and so much private property that even sunlight struggles to get through. What remained? Endless forests filled with birdsong. A man on horseback calmly herding his cows. And even more forest. Beautiful, yes, but I was done. Somewhere deep in that green wilderness, I decided: this was it. The journey had been wonderful, but it was time to head home. Pedal down, straight for the Netherlands. I gave myself three days. Only truly beautiful spots were allowed to slow me down, for a photo maybe. And then… I made a rookie mistake. I accidentally deleted all the photos from that final stretch. Gone. Except for one picture, of a stork. Symbolic, in a way. Along the way, I spent the night in Slavonski Brod, and, of all places, Stuttgart. Back in the Netherlands, I was flipping through the remaining photos when I realized: you still haven’t seen these. From Erzurum. And from Hakem. Near the sacred sites of Erzurum stood a house that immediately caught my eye. A striking façade, weathered wood, a sense of history you could almost touch. I peeked inside, hesitating, only to be literally pulled in by Hakem Akgül, proud owner and guardian of this heritage. His family, he says, has lived here for centuries. His father, grandfather, great-grandfather, that’s as far as he can go. “Before that, we couldn’t write,” he says with a grin. For generations, his family has lived in the Paşa Bey Konağı. And Hakem shows you everything. Every object has a story. And with each story, he places a hand on his heart and swears: “Original!” Sometimes, I had my doubts. But I kept them to myself, there’s no stopping him anyway. The ceilings are works of art. The furniture seems to invite you to sit, although in truth, you don’t have a choice. Hakem insists. Of course, there’s tea. And more stories.

When I got home and looked at my odometer, it read 12,523 kilometers. Not bad, for a little trip.

The Road Home

Na Plovdiv wilde ik nog wat meer van Bulgarije zien. Een mooie route werd aanbevolen, langs meren, zei men. Nou, vergeet die meren maar. Ze waren nergens te bekennen. Waarschijnlijk in de communistische tijd al het uitzicht ingepikt door partijbonzen, compleet met schuttingen, slagbomen en hekwerk waar zelfs de zon niet meer doorheen komt. Wat resteerde? Eeuwige bossen, vol zingende vogels. Een man op een paard die rustig zijn koeien voortdreef. En nog meer bossen. Mooi, maar ik had het gehad. Daar, midden in dat groene woud, besloot ik: het is genoeg geweest. Het was een prachtige reis, maar het was tijd om huiswaarts te keren. Gaspedaal naar beneden, richting Nederland. Drie dagen gaf ik mezelf. Alleen écht mooie plekken mochten me nog tot stoppen verleiden voor een foto. En toen… beging ik een beginnersfout: ik delete per ongeluk álle foto's van die terugtocht. Alles weg. Behalve één foto. Van een ooievaar. Symbolisch, zullen we maar zeggen. Onderweg sliep ik nog in Slavonski Brod en – jawel – Stuttgart, of all places. Maar goed, terug in Nederland, bladerde ik nog eens door wat beelden van eerder, en toen dacht ik: jullie hebben deze nog tegoed. Van Erzurum en Hakem. Vlak bij de heiligdommen van Erzurum stond een huis dat direct opviel. Een imposante gevel, verweerd hout, een tastbaar verleden. Je gluurt naar binnen, twijfelend. Maar voor je het weet, word je letterlijk naar binnen getrokken. Door Hakem Akgül, trotse eigenaar en beschermer van dit erfgoed. Zijn familie, zegt hij, woont hier al eeuwen. Zijn vader, grootvader, overgrootvader, verder komt hij niet. “Daarvoor konden we niet schrijven,” zegt hij met een glimlach. Eeuwenlang werd het huis Paşa Bey Konağı bewoond door zijn voorouders. En Hakem laat je alles zien. Ieder voorwerp heeft een verhaal. En bij elk verhaal plaatst hij zijn hand op zijn hart en zegt vol overtuiging: “Original!” Soms heb ik zo mijn twijfels. Maar ik houd mijn mond, want stoppen doet hij toch niet. De plafonds zijn kunstwerken op zich. De meubels nodigen uit tot zitten, of beter gezegd: je krijgt geen keus, want Hakem beveelt je plaats te nemen. En uiteraard volgt er thee. En nóg meer verhalen.

Bij thuiskomst keek ik op mijn kilometer teller en het waren er 12523 geworden dit tripje.