Sulaymaniyah
My wish was to visit Sulaymaniyah, the city of poets in Kurdistan. The question: which route to take? "Oh, the southern route is better, faster, and safer," they said. Not quite. After just 50 kilometers: a roadblock. Cars lined up 14 rows deep, inching and pushing forward. Eid al-Adha? Maybe, but most of that traffic was heading back to Erbil. Not that it made a difference to the drivers. Next roadblock. Stop, halt, hey! I'm not allowed to continue. No Baghdad visa. I have to turn back. Hand over your passport, and you’ll get it back once we’re sure you’ve actually turned around. Long story short: it took two hours and two round trips before I had my passport again. Now I truly understand what a traffic jam is. Oh well, it was only 44 degrees in the shade. Luckily, I have air conditioning. The sun sizzles here. Back in Erbil, I didn’t stop, just kept driving straight on to Sulaymaniyah. Here, it’s a mere 36 degrees, a breath of fresh air. So, what is there to see? Hawari Shar, supposedly the largest park in the Middle East, according to everyone I asked. Meh. Lush and green, yes, but that was about it. Then I tried the Saddam Hussein Torture Museum. Closed. Tomorrow at 9 a.m., I’ll be first in line. This city feels both open and closed, Western and ancient, confusing and welcoming. Haven’t seen any poets yet. I’m craving a cold beer, but that would be blasphemy around here. Still, everyone seems to be downing Red Bull all day long, that’s allowed. Fortunately, it has such a calming effect. Next to my hotel is a massive shopping mall. I was finally able to exchange some money there. It’s so big they run trains on each floor to shuttle you from one end to the other. At the currency exchange, I had number 132. They were on 35. Luckily, tourists always get priority.
Sulaymaniyah
Mijn wens was Sulaymaniyah, de stad van de dichters in Kurdistan. Vraag? Welke route. Oh, de zuidelijke is beter en sneller en veilig. Mooi niet dus, na 50 kilometer een roadblock. De auto’s stonden 14 rijen dik naast elkaar te schuifelen en te duwen. Offerfeest? Maar die drukte was vooral terug naar Arbil maar daar trokken de auto’s zich niets van aan. Volgende roadblock. Stop, halt, hó! Ik mag niet verder, geen Bagdad visum. Zal terug moeten. Paspoort inleveren en krijg je straks terug als we zeker weten dat je omgedraaid bent. Lang verhaal kort, het duurde twee uur en twee keer op en neer gereden voordat ik mijn paspoort weer had. Ik weet nu pas wat files zijn. Ach het was slechts 44 graden in de schaduw. Gelukkig heb ik airco. De zon sist hier. Terug in Arbil niet gestopt maar direct doorgereden naar Sulaymaniyah. Hier is het maar 36 graden, een verademing. Wat hier te zien? Hawari Shar, het grootste park van het Midden Oosten zeggen ze allemaal waaraan ik het vraag. Mwah. Prachtig groen maar dat was het wel. Dan maar naar het Museum der Folteringen van Sadam Hussain. Dicht, morgen om 9 uur ben ik de eerste. De stad is tegelijk open en gesloten, westers en oeroud, verwarrend en welkom. Nog geen dichter gezien. Zin in een koud biertje maar dat is vloeken in de moskee. Ze lopen wel allemaal de hele dag Red Bull te zuipen, dat mag wel. Gelukkig wordt je daar erg rustig van. Naast het hotel een enorm winkelcentrum. Kan daar eindelijk geld wisselen. Het is zo groot dat er per etage treintjes rijden om je van de ene naar de andere kant te brengen. Bij het geld wisselen had ik nummer 132 en ze waren pas bij 35. Gelukkig ben ik toerist en die hebben altijd voorrang.
