Gallipoli, the Battlefield
It took a while, but eventually, I had a spare wheel. Nissan Aristoteles gave me a small discount. Much needed. Pffff. Then: the road from Thessaloniki to Gallipoli, a journey through layers of history, with place names like Drama, and signs for the Egnatia Odos, the modern highway that’s actually a nod to the ancient Via Egnatia. Thousands of years ago, Roman soldiers marched along this same route. A lot of battles have been fought here. The first few hours passed effortlessly. There are travel days that seem made purely for covering distance. Over 500 kilometers today. You drive, hit a toll booth, drive again, another toll booth. The border arrives like a bureaucratic crescendo. First the Greek checkpoint: barbed wire, lots of guns in the hands of very young men. Against whom? Then a strip of no man’s land. Then the Turkish checkpoint, large, ceremonial, dramatic. Lots of controls, unpacking everything, X-ray scans, unpacking again. Being alone is automatically suspicious. They want to know who you are, what you’re doing, why you’re driving this yourself, and if you have a drone with you. No, I say. And no. And no, again. An hour later, I’m through. A stamp. Then on to Gallipoli, which here is simply called Gelibolu, on a peninsula guarding the Dardanelles. Not your average destination, it’s a heavy place. In 1915, this was the site of a massive battle between the Allied forces and the Turks, who were fighting on the German side. But first, a hotel, which turned into a whole ordeal. Booking.com listed it as Hotel Gelibolu, but it was actually Gelibolu Hotel. Took a while to figure that out. Then I spent several kilometers tailing the hotel owner on a moped to Gelibolu Otel. Turns out, the battlefield was still another 50 kilometers further. But the light got better as I drove. The cliffs look out over the sea where thousands of young men once arrived, most of them for the last time. The trenches, the cemeteries, the view across the Dardanelles, it’s not a tourist attraction. Why I wanted to see this, I don’t really know. You just stand there. As a traveler. As a human being. The Turks lost 300,000 men, of whom 85,000 died. On the Allied side: 21,000 British, 10,000 French, 8,700 Australians, 2,700 New Zealanders, and 1,350 Indians died. This landing on the Turkish coast is still remembered by Australians and New Zealanders as ANZAC Day, on April 25, to honor bravery and sacrifice.
Gallipoli, the Battlefield
Het duurde even maar toen had ik een reservewiel. Nissan Aristoteles gaf een klein beetje korting. Was ook nodig. Pffff. Dan, de weg van Thessaloniki naar Gallipoli, een tocht dwars door geschiedenis, met namen als Drama, en op borden Egnatia Odos, die moderne snelweg, is eigenlijk een knipoog naar de Romeinse Via Egnatia: duizenden jaren geleden liep hier al een route vol soldaten. Er is veel gevochten hier. De eerste uren gleden moeiteloos voorbij. Er zijn van die reisdagen die vooral bedoeld lijken om kilometers weg te werken. Meer dan 500 vandaag.
Je rijdt, je tikt een tolpoort aan, je rijdt weer, nieuwe tolpoort. De grens komt als een soort bureaucratisch crescendo. Eerst een Griekse slagboom, met veel prikkeldraad en veel wapens in handen van heel jonge mannen. Tegen wie? Dan een strook niemandsland, dan de Turkse slagboom, groots, veel bombarie. Veel controles, alles uitpakken, door de x-ray, weer uitpakken. Alleen is en blijft verdacht. Ze willen weten wie je bent, wat je komt doen, waarom je dit zelf rijdt en of je misschien een drone bij je hebt. Nee, zeg ik. En nee. En nog een keer nee.
Na een uur ben ik klaar. Een stempel. Dan naar Gallipoli, dat hier gewoon Gelibolu heet ,op een schiereiland dat de Dardanellen bewaakt. Geen gewone bestemming, het is beladen terrein. Hier woedde een enorme veldslag in 1915 tussen de geallieerden en de Turken die aan de Duitse kant vochten. Maar eerst een hotel wat een hoop gedoe opleverde. Booking had het over Hotel Gelibolu maar het was Gelibolu Hotel. Duurde even waarna ik kilometers lang achter de brommer aanreed van de eigenaar van Gelibolu Otel. Bleek het slagveld nog 50 kilometer verder te liggen. Maar het licht werd er mooier van. De kliffen kijken uit over de zee waar duizenden jonge mannen ooit aankwamen, de meeste voor het laatst. De loopgraven, de begraafplaatsen, het uitzicht over de Dardanellen: het is geen toeristische bezienswaardigheid, Waarom ik dit wil zien weet ik niet. Je staat daar. Als reiziger. Als mens. De Turken betreurden 300.000 slachtoffers waarvan er 85.000 overleden. Aan de kant van de geallieerden stierven 21.000 Britten, 10.000 Fransen, 8700 Aussies, 2700 New Zealanders en 1350 Indiërs. Deze landing op de Turkse kust wordt nog steeds herinnerd als Anzac Day door de Australiërs en New Zealanders om de dapperheid, opoffering op 25 april 2015.
