Lima, 60 is the new 40
Ben in Lima, alweer zou ik bijna zeggen. Drie jaar op een rij is best vreemd als het niet je favoriete stad is op 12 uur vliegen. Het is ook allemaal toeval. Toeval omdat Jenny, alweer veertig jaar een enorm goede vriendin, besloot dat ze hier haar zestigste verjaardag wilde vieren. Vraag mij niet waarom nu juist Lima al wonen twee van haar zussen in Zuid Amerika. Maar dan weer niet in Lima. Maar omdat ik altijd overal bij wil zijn besloot ik een half jaar geleden dit met haar te vieren. Was het wel vergeten tegen haar te zeggen dus mijn verschijnen kwam totaal onverwacht vandaag. We zitten in een mooi oud hotel in de wijk Barranco, waar de meest interessante bezienswaardigheid het Museo de la Electricidad is. Een overzicht van de enerverende geschiedenis van de elektriciteit in Lima. Een ander hoogtepunt is hier de Puente de Suspiros, de brug der zuchten. Ook al een onvergetelijk fenomeen. Gelukkig beide op ultra korte loopafstand. We worden niet moe hier. We ontbijten hier lang, dan gaan we naar een Inca-markt, of eigenlijk naar tien Inca-markten die geen enkele uitgezonderd uiterst boring zijn. Vervolgens zoeken we een klein uur naar een restaurant wat La Trattoria heet en vele naamgenoten heeft, zelf is het restaurant opgeheven maar een naamgenoot is net zo lekker. Gelegen in een enorme shoppingmall, zo een waar je speciaal voor naar Peru vliegt. Met lekker veel wit en lekker veel winkels. We boffen maar. Daarna naar het park van de liefde, Parque del Amor, met het beroemde standbeeld El Beso. Twee rollebollende geliefden in een standje uit de Kama Sutra waaruit ze nooit meer kunnen ontsnappen. De perfecte plek voor een huwelijksaanzoek of trouwfoto schrijft de stadsgids. Langs het strand teruggelopen naar Baranco, langs de surfies, de murals en een groepje oudhollandse Zwarte Pieten met zelfs een Zwarte Tiet erbij. Bij ons gelukkig bijna voorbij maar hier blijkbaar in opkomst.
Nu lijkt het misschien een helemaal niet leuke dag maar het was reuze gezellig en omdat Jenny morgen zestig wordt heb ik ze maar alvast vleugels gegeten. Toen ik vanmiddag even achter haar liep en zag lopen dacht ik even dat het een meisje van 16 was. De tijd krijgt geen vat op haar. Voor het diner toch nog een heel authentieke eetplek gevonden met heerlijke vis en alleen maar foto’s van Leonnil Messi aan de muur. Geen Peruaan maar een Argentijn. Het restaurant zal geen sterren vergaren maar van ons kreeg het een 8,5. Morgen zingen.
