The Way to Machu Picchu
Met de trein naar Aguas Calientes, het portaal naar Machu Picchu. Groepsgewijs nog steeds. We kozen voor het goedkope spul van Inca Rail. Peru Rail heeft mooiere rijtuigen maar daar betaal je dan ook voor. Niet dat die Inca boemel goedkoop is hoor. Als de NS ook 120 euro zou rekenen voor een retourtje Den Bosch Amsterdam zou echt iedereen een zitplaats hebben. Wij konden hier ook zitten gelukkig, kregen een lekker sapje helemaal gratis en genoten van het veranderende landschap dat aan ons voorbij trok. Bergen met sneeuw, net Zwitserland, en andere bergen langzaam overgaand van droog en dor naar jungle groen. We zagen het begin van de vierdaagse Incatrail, het summum van trekking hier waar we veel te laat met inschrijven voor waren. Enige opluchting hierover kon ik niet onderdrukken. Iets voor mijn volgende leven nam ik mij voor. Als totale ongelovige is dat een uiterst makkelijk voornemen.
In Aguas Caliente was het kermis. Zoveel mensen en een veelvoud aan souvenir stalletjes deed her ergste vrezen voor morgen. Ook werden er om de één meter twintig massages aangeboden om de overbelaste spieren enig soelaas te bieden. De warme bronnen waren niet veel meer dan een ruim bemeten badkuip en zonder badkleding kwam je er sowieso niet in. Het zoeken en vinden van een voor iedereen acceptabel restaurant nam, om het zacht uit te drukken, enige tijd in beslag. Toch waren er ruim 800 restaurants in de aanbieding. Het goede en mooie restaurant vonden we eindelijk, alleen toen hadden we al gegeten.
Met dank aan een paar avonturiers die hier eerder waren geweest besloten we de volgende ochtend niet te gaan lopen maar de bus te nemen. De opluchting hierover nam andere die ochtend mythische vormen aan.
