Waterfall Fear
Hoe desperaat ik als 6 jarige naar de watervallen van Coo wilde kan ik mij nog helder herinneren maar heb ik daarna een totale overdosis gehad van dit natuurverschijnsel. Maar toch, maar toch laat ik mij iedere keer weer overhalen mijn interne watervallenvrees van mij af te zetten en draai ik weer af om vervolgens een heel eind te lopen of klimmen om vallend water te zien. Als het al valt want soms is het seizoen verkeerd en het water op. Vandaag viel het mee en heb ik tweeënveertig bordjes met watervalverwijzingen kunnen negeren. Het was een mooie tocht.
Toen ik het cafetaria van het Khai Larm National Park verliet vroeg ik mij af of er ooit westerlingen dit etablissement levend verlaten hebben. De Thai die kunnen het hebben maar of ik nog ooit gevoel in mijn tong terug krijg vraag ik mij af. En ik ben wat gewend qua pepers, echt wel. In Songklaburi hadden ze een bijzonder leuk terras met heerlijk koud bier om mijn gehemelte weer op orde te brengen. En een houten brug, de langste heb ik mij laten vertellen en een gezonken tempel en leuke mensen. Hier bleef ik een paar dagen.
