Andringitra, the people
Een dag net niet in het nationaal park. Zoals bijna overal in de parken hier ontkom je niet aan een gids voor een tochtje langs niet zichtbare beesten en over steile paden naar uitzichtpunten waar je vervolgens nog drie keer voorbij komt. Traditionele graven onderweg zijn ze hier ook dol op maar om de haverklap stilstaan om een minuscuul vogeltje net weg te zien vliegen geeft het meeste oponthoud. Ook allerlei hagedissen en kameleons schijn je allemaal van zo dichtbij mogelijk te moeten bekijken. Dat ze dan onmiddellijk onder een rots kruipen is het voorspelbare gevolg. Ach ik doe net of ik klik bij het tachtigste reptielletje. Mijn gids van de dag, met de mooie naam Philosophiae, was zo trots op de vele dieren die dit eiland heeft die andere niet hebben dat hij het hele zwikje begon op te noemen en niet stopte tot hij ook de varkens, koeien, katten en honden erbij had gerekend.
Dat ik meer interesse heb voor de mensen gaat er bij de meeste hier niet in. Een toerist komt voor de lemur, de kanariepiet of de tomaat kikker. Maar dat heeft weer het voordeel dat de mensen, en vooral de kinderen, dolblij zijn dat je aandacht voor ze hebt en het foto, foto, foto dreunt nog na in mijn oren. En het grote verschil met al die beesten is dat je met de mensen hier heel veel kunt lachen. De lach heeft echt geen taal barrière. De middag bracht ik dan ook door in een vijftal dorpen. En ook nog een hospitaaltje bezocht. De internistezusterdokterverpleegsternarcotiseurvroedvrouwgynaecoloog was in eigen persoon aanwezig en liet mij alle vertrekken zien. Patiënten had ze vandaag niet. In ieder geval een goed teken. Voor de onvermijdelijke donatie was er discreet een kist met een gleuf geplaatst. Bij het weglopen keek ik nog even om en zag nog net dat de kist geen onderkant had en de donatie dus niet zo discreet was als beloofd. Het komt hier zeker goed terecht.
