Finally Autumn Colors
Je moet er een stukje voor klimmen en de afgelopen nacht was het koud, ja dan kun je er op wachten. Nog niet de Japanse uitbundigheid van duizend kleuren geel en rood maar toch. Na twee weken net niet begint het groen het onderspit te delven. Jammer dat we morgen verder naar het zuiden trekken, maar vandaag kon ik eindelijk mijn camera gebruiken!
Verder is het een beetje een raar dorp, de klok lijkt hier te hebben stilgestaan. Sterker nog bij de enige klokkenwinkel stonden ze allemaal stil, zelfs de uithangklok aan de gevel. Verder leer je weer wat beter Japans lezen. Het woord voor ‘gesloten’ herken ik nu feilloos. Dat gaat vanzelf als je zeven keer aan een gesloten of bijna gesloten deur staat van een restaurant. Al staat er overal op hun site of in de boekjes dat ze open behoren te zijn. Verder zijn trouwens de bakker, de tempel, het pad en de stationsrestauratie ook gesloten. Maar de onbetaalbare camembert en de crackers uit de super maakten met wat alcoholica het diner op de kamer best lekker. Toen het bijna donker was nog een bezoek gebracht aan een spookachtige maar magisch mooie tempel waar helemaal niemand was waardoor open of dicht geen punt was. De Yomei-ji Temple bleek een Zen tempel en zen was het daar. De doden lagen onder een dikke laag mos verstild in de tijd te wezen en de vochtigheidsgraad daar bereikte een ongekende hoogte. Je voelde bijna dat alles werd opgevreten door de elementen. Nog een paar jaar en het bos zal zich langzaam sluiten en deze prachtige plek voor de eeuwigheid onttrekken aan het zicht. Tsuwano was vooral nostalgie.
