Steps, steps and more steps
De laatste dag van de Kumano Kodo. Veel trappen, meer trappen en trappen op en af. Heilige bergen, heilige watervallen, heilige paden, heilige tempels, heilige pagoda’s, je zou er bijna in gaan geloven. De houtkleurige, niet geschilderde tempel Nachisan Seiganto-ji was erg oud en van een niet te beschrijven vredigheid. Je zou er bijna in gaan geloven. De eeuwenoude boom bij de Kumano Nachi Taisha tempel was enorm, heilig en had een kamertje met een trap. In bomen zou ik kunnen gaan geloven. Vooral in de laan met cedars van Daimonzaka. Kortom, ik ben nog niet bekeerd maar het scheelde een haar. De tocht is net op tijd voorbij. Ook blij om in de bus te zitten naar de kustplaats Kii Katsuura. Even geen wandelschoenen, geen wandelstokken, -sokken, -broek, -shirts, -paden, -lunchboxes, -theehuizen en -laars. We liepen de Nakahechi route van de kumano maar er zijn nog veel andere toegangswegen tot de drie tempels van de Kumano. Die liggen er nog wel even en zijn zeker geschikt voor een volgend leven. Maar dan moet ik eerst weer in reïncarnatie gaan geloven. Veel te vermoeiend. En ook de veel te uitgebreide avondmaaltijden zijn nu voorbij. Ik kan geen kommetje of schaaltje meer zien. In de onsen, het hete zwembadje als toetje van de dag, kwam een man binnen met een snorkel. Ik wilde wel wachten wat hij daarmee van plan was maar het was ook plots erg druk en weggedrukt worden door sumo figuren in een heet bad is niet mijn wens. Het was toch al ongelukkig begonnen. Ik wilde de badruimte instappen en zag de deur met ‘keep closed’, wat logisch klonk en stapte naar binnen. Binnen bleek buiten en ik stond plots op de openbare weg met alleen een washandje grote handdoekje als bescherming. Ik dacht nog, wat een groot bad…
