Arrival at Osaka
Osaka. Osaka, als het eenmaal in je hoofd zit dit hitje uit 1970 van de Shoes ben je er nog niet klaar mee. Vooral als je op bed ligt met een jetlag kan het de irritatiegrens ver overschrijden. Maar ik ben er wel en niet voor het eerst bevalt het wel. ‘Smooth’ was de treinreis van het airport naar de stad. Een hotel pal naast het Shin-Osaka station. Handig was dat. Alleen zo’n station heeft een noord, zuid, west en oost uitgang met daar nog van alles tussendoor. En Google Maps geeft je horizontaal veel informatie maar verticaal laat het het afweten. Er waren best veel verdiepingen en uiteindelijk beland je voor de deur van je hotel. Alleen daar was de ingang op drie hoog. Vanwege de komende wandeling één grote, zware koffer is dan niet handig. Je wordt in Japan buigend ontvangen en als je daar te ver in mee gaat heb je het snel in je onderrug.
Als reiziger ben ik vrijwel altijd alleen maar mijn laatste reis in de bergen van Beieren was ik met een groep vrienden en nu reis ik ook niet alleen. Het moet niet gekker worden. Een powernap in het hotel en er bleef nog een flink stuk dag over voor wat van de stad te bekijken. Door de ogen van een ‘first time visitor’ kijken maakt het voor jezelf ook best verrassend. Je ziet dan meteen weer hoe krankjorum zo’n Pachinko hal eigenlijk is. Het spel Pachinko is een beetje te vergelijken met een flipperkast die rechtop staat, maar dan zonder flippers. Om het spel te kunnen spelen heb je vele honderden kleine ijzeren balletjes nodig die met een verstelbare knop afgevuurd kunnen worden. Het spel is erg verslavend en in de hallen hangt een smog van sigarettenrook en de herrie van die balletjes is oorverdovend. Er zijn honderden verschillende Pachinko-machines met elk zijn eigen (anime)thema. De een is nog mooier, luider en kleurrijker dan de ander. Ik zal het nooit spelen maar ben dan ook meer van het reizen dan van de spelletjes. En buiten Pachinko is Japan op vele andere gebieden een gek maar enorm fascinerend land. Vergrijzing is hier ook een groot probleem en daar ontspon in de trein een discussie over. Ik deed daar stevig mee mee totdat ik zag dat in de wagon 99 procent zwarte hoofden zaten. Dat ene grijze hoofd was ikzelf.
Maar morgen gaat he echt beginnen; de Kumano Kodo pelgrimstocht, lopen in de bergen, stevig omhoog en omlaag. En al zou je het je vandaag niet kunnen voorstellen met zo’n prachtige zonnige dag, morgen gaan er weer vele tientallen centimeters regen vallen. De volgende orkaan trekt over. Je kunt niet alles hebben.
