Een zang en dans dag
Na een nacht vol regen, dat houd je in ieder geval wakker in zo’n klein tentje, vertrokken we voor een tocht van 20 kilometer naar Nayobi en verder naar het Acacia Campsite. Toen we een heuvel overkwamen zagen we op zo’n tweehonderd meter een luipaard sjokken over de gravelroad. Hij had ons ook onmiddellijk in de smiezen en verdween in de bush. Gelukkig dat die beesten solitair leven want dan hoef ik niet achterom te kijken of z’n broer ook onderweg is.
In de buurt van het dorp kwamen er direct weer een aantal vrouwen en meisjes informeren of ik belangstelling had voor wat prullaria. Ze gaan voor mij zingen en beloven te dansen als ik tot een koop over wil gaan. Zelfs als ik besluit een klein bedrag voor het lied te betalen, helpt dat niet. Het gaat allemaal heel ontspannen en als de Masai hen zegt dat deze toerist echt niets gaat kopen geloven ze hem simpelweg niet. Het gevolg is dat we weer een optocht hebben als we het dorp bereiken.
In het dorp eerst een bezoek aan de hoofdman. Het is de grootste en mooiste man van het dorp dus ik denk dat de vrouwen hier al kiesrecht hebben. Het is een flink dorp maar de hoofdman zegt dat er veel klachten zijn omdat inmiddels edelen een mobieltje heeft maar het ding alleen kunnen gebruiken voor spelletjes en foto’s te maken. Terwijl ik zit te wachten op de goedkeuring van onze papieren staat er een heel oude vrouw voor mij haar hand op te houden. Ik kan door de grote hoeveelheid vliegen haar gezicht nauwelijks zien. Ze is zo vasthoudend dat ik haar een klein biljet toestop. De rest van het dorp barst daarbij in het lachen uit. Voor één keer ontgaat mij de grap.
We lopen verder naar de campsite. De vier meest vasthoudende meisjes besluiten mee te lopen in de hoop op alsnog een deal te sluiten over een armbandje of een kalebas. Ze heten Maria, Helena, Neema en Fatima. Een missionaris kan niet ver weg zijn denk ik. Terwijl ze hier zulke mooie namen hebben. Mijn gids, Hamishi, verteld mij van alles over de planten en de vogels die we tegenkomen en herhaalt de namen vaak. Dat is eigenlijk vergeefse moeite in mijn geval want ik onthou zulke namen zelden. Ik hoef niet alles in de natuur te kunnen benoemen om er toch van te genieten. Inmiddels heb ik vier jonge dames aan mijn handen vast en Hamishi draagt uit noodzaak mijn camera. Ach, veel valt hier toch niet te schieten, we lopen in een acacia bos. Na een kilometer of zeven bereiken we de camping, al is het simpelweg een open plek in het bos, en daar wacht mij een warme lunch. Juist kip.
De rest van de middag zoeken we hout voor het kampvuur en dansen en zingen de meiden, inmiddels aangevuld met wat vrouwen, voor mij dat het een lust is. Helaas koopt deze man geen spullen die hij vervolgens mee moet sjouwen. Nou vooruit een paar dan…
