Masai en de leeuwen
Na een Afrikaans kwartiertje stonden Juma, de kok, en Josef, de chauffeur en gids voor de eerste paar dagen, voor de poort van mijn nieuw, veel aardiger, guesthouse. De grote Landcruiser zat al afgeladen vol maar we gingen eerst nog boodschappen doen. Rustig aan is het devies. Als er nog net plek is voor drie zitplaatsen met op het dak een enorme baal houtskool beginnen we echt onze tocht naar het Ngorongoro Conservation Area en Serengeti. Mijn eerste groepstoer waarbij ik gelukkig het enige groepslid ben. Arusha is eindeloos maar dan openbaart zich plotseling het weidse Afrikaanse landschap. Tussen de uitleg van Josef door zit ik stil enorm te genieten. Grasland gevuld met de meest vreemdsoortige acaciastruiken en bomen en wat kale rotsen voor het contrast. We zijn nu in Masai-land. De jonge Masai zorgen voor de beesten. Koeien, geiten, kamelen en de Masai Landrovers, ezels dus, waarmee ze alles vervoeren.
We zien enorm veel zebra’s en wildebeesten maar ook hartebeesten en thomson’s gazelles en hoe dat springend spul ook allemaal heet. De lunch is simpel en veel te uitgebreid. Het eten bestaat uit kip, samosa’s, chapati’s en beignets. Koffie toe. Na de lunch staat er iets cultureels op het programma. Een bezoek aan een Masai boma (dorp). Het is een enorm toeristen ding want je moet vijftig dollar betalen en daarnaast regent het verzoeken om donaties of prullaria te kopen. En de gek doet wat hem gevraagd wordt. Ze dansen ook voor je maar het is dansen voor dollars, niet om een vrouw een man te laten kiezen. Maar je leert veel van de Masai cultuur al is een flink deel van de informatie gelogen. Leeuwen doden ze allang niet meer iedere dag maar het klinkt lekker stoer, dat wel.
Ik word rondgeleid door een Masai krijger. De taakverdeling is overwegend zo dat de vrouwen hutten bouwen, zorgen voor voedsel en brandhout en water halen. Het hoeden van vee doen de jonge jongens die nog niet oud genoeg zijn om krijger ’warrior’ te worden. Warrior wordt je door een leeuw te doden. Hij liet mij aan de tatoeages op zijn arm zien hoeveel leeuwen hij gedood had. Allemaal gelul want ze doden vrijwel geen leeuwen meer, zoals gezegd, simpelweg omdat die vooral in de parken wonen, waar de Masai niet meer komen. Omdat de krijgers er niet veel meer op uit te trekken om vee terug te roven, doen ze nog maar weinig. Vee was immers altijd het belangrijkste in het leven van de Masai. Ze dachten dat al het vee op de wereld van hun was en vochten dus om al het vee wat ze tegen kwamen. Nu is het anders en leven de krijgers een lui leven om het zacht uit te drukken.
Ze eten uitsluitend vlees en drinken alleen bloed en melk. Niks geen groenten. Op het eten van groenten staat zelfs straf. Groentes zijn voor de koeien. Alle adviezen van gezondheidsdeskundigen bij ons kunnen in de prullenbak. De meeste Masai zien er enorm gezond uit. Natuurlijk kon mijn bezoek niet afgesloten worden zonder een bezoek aan het schooltje. Een andere manier om donaties te bemachtigen, zeg maar. Een driejarig meisjes telde op verzoek van de onderwijzer van een tot twintig, gaf in haar beste Engels uitleg dat ze naast rekenen en Engels ook nog Swahili leerden.
Het moment dat we Serengeti inreden hield het op met de beesten. Pas diep in het park zagen we wat giraffen, wat springspul en een wild varken. Maar toen waren we al bijna op de campsite.
Mijn safaritrektocht is allemaal wat primitiever dan de man van de Safari Makers mij had voorgespiegeld. Op deze campsite zijn een paar eenvoudige gebouwen neer gezet. Eén om te koken en één om als restaurantje te dienen. Maar het is gezellig hier en met Josef kan ik het uitstekend vinden.
In de nacht komen de leeuwen. Ik werd er wakker van maar dacht dat ik het mij verbeelde. Al klonk het gehuil en gebrom echt wel des leeuwen. Uiteindelijk besloot ik dat ik wel naar het toilet kon omdat ik al een tijd niets gehoord had. Voor de zekerheid zwaaide ik wild met mijn zaklamp in het rond en liep niet alleen vrij snel omdat ik hoognodig moest. Het was een flink eind lopen naar het toiletblok. De volgende morgen hoorde ik van de koks, die allemaal in het keukenblok sliepen dat zij ook wakker waren geworden en de leeuwen langs de tenten hadden zien lopen. Vreemd vonden ze omdat leeuwen normaal niet in de buurt van niet natuurlijke objecten komen. Nu vind ik mijzelf best wel een natuurlijk object, dus voor mij mogen ze een stukje omlopen.
