The Baku Flames
Dikke mist in Bakoe
Dikke mist vanochtend. In de verte moest ergens het oude centrum liggen, maar de contouren ontbraken volledig. Dan maar kijken of het Heydar Aliyev Center zich wél van zijn beste kant liet zien, weer zo’n futuristisch hoogtepunt in deze stad. Het begon al met gedoe om een taxi. Dat lijkt hier zowat het enige nadeel dat ik heb kunnen ontdekken: chauffeurs vragen wat ze willen. Naar het vliegveld, 25 kilometer verderop, is het goedkoper dan een ritje dwars door de stad. Maar deze jongen trapt daar niet in. Reisperikelen die erbij horen, zullen we maar zeggen. Het gebouw zelf, dat witte, golvende monster dat lijkt alsof het over de aarde kruipt, bleek helaas in onderhoud. Misschien op het einde van de trip nog een herkansing. Dan maar door naar de drie vlammen, de topattractie van Bakoe en hét symbool van dit olierijke land. Ze torenen hoog boven de stad uit. De ramen werden gewassen; over dat onderhoud kon ik heenstappen, misschien thuis ook eens laten doen, dacht ik. Toen ik weer afdaalde richting het middeleeuwse centrum, zag ik door een halfopen deur een prachtig beeld in de hal van een imposant gebouw. Nieuwsgierig liep ik naar binnen om het van dichterbij te bekijken.
Had ik beter niet kunnen doen. Binnen enkele seconden stond ik omsingeld door uniformen, en niet de vriendelijke soort. Het bleek het gebouw van de geheime dienst te zijn. “Kop houden en opzouten,” was het devies. Zij stelden de vragen, niet ik. Ik droop af, en ineens zag ik werkelijk op elke straathoek een agent staan, allemaal met een even stuurs gezicht. Tijd voor koffie. Bij het paleis van de Shirvanshahs vond ik een terras waar ik mijn zonden kon overdenken, met uitzicht op nog genoeg andere standbeelden om mijn nieuwsgierigheid voortaan wat veiliger op te botvieren.
