Kish & Lahic: Two Time Capsules in the Caucasus

Today was all about two places that feel as if they’ve stepped straight out of another century. I started in Kish, a small village just above Sheki. It’s only a few kilometres away, but the moment you arrive it feels as if you’ve driven a few centuries back in time. Narrow lanes of uneven cobblestones wind between high river-stone walls, and the silence hangs over the village like a thin layer of morning mist. The main attraction here is the Church of Kish, the oldest Caucasian Albanian temple in the region. It was once used by Orthodox Georgians; today it serves as a museum. The round shape of the building inspired Azerbaijan’s very first mosques. Inside, glass plates cover ancient graves where the skeletons are surprisingly tall. Some of these people are believed to have been over two metres, adding weight to the theory that the Caucasian Albanians may have come from Scandinavia.
(And no, “Albanian” here has nothing to do with present-day Albania.) Around five thousand people in Azerbaijan still identify as descendants of this mysterious group. The story fits the atmosphere perfectly: Kish is a place with more past than future, and beautiful in its simplicity. Later in the day I continued to Lahic, Azerbaijan’s most famous coppersmith village. You hear it the moment you walk in: the rhythmic tapping of tiny hammers bouncing across the cobblestones and echoing against the mountainsides. In the shadowy workshops along the main street, craftsmen bend over their work, each with their own rhythm, their own sound. Together they form a kind of copper orchestra. At least, that’s what it’s like in high season, today there were only a few. The others were probably on holiday in Dubai. Lahic lies hidden deep in the Caucasus and has fewer than a thousand inhabitants, but its craftsmanship is renowned. The copper bowls, kettles and pitchers made here are passed from father to son, simply because that’s how it has always been. The village itself is a museum of traditional architecture: wooden balconies, old stone houses, narrow lanes. Everything about Lahic feels like a film set where modern times accidentally forgot to enter. This is what makes travelling so addictive: you never know in which century you’ll wake up.

Kish & Lahic: Two Time Capsules in the Caucasus

Vandaag stond in het teken van twee plekken die zo uit een andere eeuw lijken te zijn gestapt. Eerst reed ik naar Kish, een dorpje net boven Sheki. Het ligt maar een paar kilometer verderop, maar voelt alsof je ineens een paar eeuwen terug de tijd in rijdt. Smalle straatjes van heel ongelijke keien kronkelen tussen hoge muren van rivierstenen, en de stilte hangt er als een dunne mist overheen. De grootste trekpleister van Kish is de Church of Kish, de oudste Kaukasisch-Albanese tempel van de regio. Ooit gebruikten orthodoxe Georgiërs de kerk; nu is het een museum. De ronde vorm van het gebouw heeft model gestaan voor de allereerste moskeeën in Azerbeidzjan. Binnen in het kleine museum liggen glazen platen over oude graven, waarin de skeletten verrassend lang waren. Sommige mensen hier zouden meer dan twee meter zijn geweest, wat de theorie voedt dat de Kaukasisch-Albanezen ooit uit Scandinavië kwamen. Albanees heeft niets met Albanie van nu te maken. Vandaag leven er nog zo’n vijfduizend mensen in Azerbeidzjan die zichzelf als afstammelingen van deze mysterieuze groep zien. Het hele verhaal past perfect bij de sfeer van het dorp: een plek met meer verleden dan toekomst, maar schitterend in zijn eenvoud. Later op de dag reed ik verder naar Lahic, het bekendste koperslagersdorp van het land. Zodra je het dorp binnenwandelt, hoor je het al: het ritmische tikken van honderden hamers dat over de keien danst en tegen de berghellingen weerkaatst. In de donkere werkplaatsen langs de hoofdstraat zitten ambachtslieden gebogen over hun werk, elk met hun eigen tempo, hun eigen geluid. Samen vormen ze een soort koperorkest. Tenminste dit is zo in het seizoen, vandaag waren het er maar een paar, die anderen vierden vakantie in Dubai denk ik. Lahic ligt diep verstopt, hoog in de Kaukasus en telt minder dan duizend inwoners. Maar hun vakmanschap is wereldberoemd. De koperen schalen, ketels en kannen die hier worden gemaakt, gaan al generaties lang van vader op zoon, omdat het altijd zo is gegaan. Het dorp zelf is een museum van traditionele architectuur: houten balkons, oude stenen huizen en smalle straatjes. Alles aan Lahic voelt alsof je op een filmset staat waar per ongeluk geen moderne tijd is binnengedrongen. Dit maakt reizen zo verslavend: je weet nooit in welke eeuw je wakker wordt.