From Oil Fields to Wonder Mountains

From Oil Fields to Wonder Mountains

On the way back to Baku, I figured there must be something more scenic than the dull highway I had taken earlier, that endless strip of asphalt cutting straight through the oil fields, wrapped in the pollution that comes with them. I had read of a fortress high in the mountains, difficult to reach. That sounded far more appealing. The navigation system offered hope, but reality had other plans. Attempt one ended in the yard of a bewildered farmer who looked at me as if I had come to ask tp help him. Attempt two brought me to the gates of a sanatorium-slash-spa. The fortress was probably hidden somewhere high behind it, but I settled for a long-distance photo. Then came more oil fields, more pumps, more flames licking at the sky, until the road suddenly twisted steeply upward toward Beshbarmag Dag, a five-fingered rock formation with near-mythical meaning. According to legend, the prophet Khidr once climbed this mountain in search of a “drink of life,” and after sipping from a spring at the top, he gained immortality. Today the mountain is shrouded in mystery, and locals come here to pray for strength and good fortune. But first you must climb a long staircase, cross a plateau, and only then does the real scrambling begin. When I finally reached the top, I discovered, to my surprise, a parking lot. At least I had a spectacular view of my tiny car far, far below. The final scramble up the rock was hands-and-feet work, but the view of the Caspian Sea was worth every step. The air shimmered in the morning sun, the water glowed silver, and the silence felt almost tangible. Then onward, to another natural marvel: the Candy Cane Mountains. Toward the mountain village of Altiagha, the road winds through a dramatic valley lined with rolling shale formations. Their swirls of red, orange, pink and chalk-white are so unusual that a British travel writer once dubbed them the Candy Cane Mountains. I was speechless. You rarely see rocks this beautiful. Period.

From Oil Fields to Wonder Mountains

Van olievelden naar wonderbergen

Op de terugweg naar Bakoe moest er toch iets mooiers te vinden zijn dan dezelfde saaie autoweg van de heenreis, een eentonige streep asfalt dwars door de olievelden, met alle bijbehorende vervuiling die als een grauwe sluier over het landschap hing. Ik las over een kasteel, hoog in de bergen, moeilijk bereikbaar. Dat klonk al een stuk beter. De navigatie gaf hoop, maar de werkelijkheid hield zich weer eens niet aan de plannen. Poging één eindigde op het erf van een verbaasde boer, die mij aankeek alsof ik kwam vragen of ik mee kwam helpen. Poging twee bracht me tot de gesloten poort van een sanatorium annex spa, het kasteel was vast ergens daarboven, maar ik hield het bij een foto uit de verte. Daarna opnieuw olievelden, weer eindeloze pompen en brandende fakkels, tot de weg ineens steil omhoog slingerde naar Beshbarmag Dag, een vijfvingerige rotspartij met een bijna heilige reputatie. Volgens de legende beklom de profeet Khidr deze berg op zoek naar een levensdrank, en door te drinken uit een bron op de top werd hij onsterfelijk. Tegenwoordig is de berg gehuld in mysterie, en komen locals er bidden voor kracht en geluk. Maar daarvoor moet je eerst een lange trap op, vervolgens een plateau over, en dan begint het klauteren pas echt. Boven aangekomen ontdekte ik tot mijn verbazing… een parkeerplaats. Wel had ik prachtig zicht op mijn eigen auto, piepklein ergens ver onder me. Het laatste stuk rots omhoog was vooral handen- en voetenwerk, maar het uitzicht over de Kaspische Zee maakte alles goed. De lucht trilde zacht in de ochtendzon, het water glansde zilver, en de stilte was bijna tastbaar. Daarna verder, naar een ander natuurwonder: de Candy Cane Mountains. Richting het bergdorp Altiagha voert een weg door een dramatische vallei, geflankeerd door lagen schalie die in grillige golven uit de aarde lijken te komen. De wervelingen in rood, oranje, roze en krijtwit zijn zo ongewoon dat een Britse reisschrijver ze ooit de Candy Cane Mountains noemde. Ik was sprakeloos. Zo mooi zie je rotsen zelden. Punt.