Khinalug: At the End of the Road and the Beginning of the Middle Ages
Khinaluq: aan het einde van de weg en het begin van de middeleeuwen
Gisteren wist ik niet precies in welke eeuw ik terechtgekomen was, maar vandaag was ik zonder twijfel in de middeleeuwen. Ik had gelezen dat de reis ernaartoe al een avontuur op zichzelf zou zijn, en dat bleek geen woord gelogen. Khinaluq ligt hoog in de Kaukasus, en hoog is hier absoluut geen overdrijving. Mijn auto was er duidelijk niet voor gemaakt. Ik heb peentjes gezweet: de weg werd steiler en steiler, de motor snakte naar adem en ik was oprecht bang dat we ieder moment achteruit de afgrond in zouden glijden. Het was dat ik een automaat had, anders had ik waarschijnlijk halverwege besloten naast de auto te gaan lopen om gewicht te besparen. Boven aangekomen kreeg ik nog een extra schrikmoment: er bleek ook een afdaling te zijn, nog steiler dan de klim. En die moest ik aan het einde van de dag natuurlijk ook weer terug. Maar daar lag eindelijk Khinaluq, volgens de BBC het hoogste dorp van Europa, en volgens de bewoners afstammend van Noach zelf. (Doen we dat niet allemaal een beetje?) Ze spreken er hun eigen taal, Ketch, die nergens anders mee verwant is. Ze geloven vooral in de natuur, en een beetje in Allah. Hun leven is simpel: water komt uit de pomp, eten scharrelt rond de huizen. Er lopen meer kippen, schapen en paarden rond dan mensen. Maar ze hebben wél een museum van één kamer. Je zou het bijna schattig noemen. Tot mijn grote opluchting ontdekte ik dat er een rivier door het dal stroomde. En rivieren gaan, zo heb ik ooit geleerd, altijd richting de zee. En aangezien Google Maps een weg langs die rivier liet zien, besloot ik het erop te wagen. Er werd wel gewaarschuwd dat het pad ‘erg smal’ was, maar eerlijk gezegd koos ik liever voor smal dan voor steil. Mijn auto was het daar roerend mee eens.
