My Last Day in Azerbaijan
De Laatste Dag in Azerbeidzjan
Waarom Azerbeidzjan jarenlang gold als een no-go-land, door de enorme vervuiling door de oliewinning, lijkt tegenwoordig bijna vergeten. Ironisch genoeg heeft juist diezelfde oliewinning een golf van welvaart en absurde rijkdom gebracht. Niet langer afgeroomd door de oude Sovjet-Unie, maar wel beheerd door corrupte en “democratisch” gekozen leiders die, hoe krom het ook klinkt, uiteindelijk wél een welvarend land hebben neergezet. Toch zijn de sporen van het verleden nog altijd zichtbaar: uitwassen waarbij in de voor- én achtertuin van mensen een jaknikker staat die de laatste druppels olie naar boven haalt. Vandaag wilde ik juist die vervuiling en de bijbehorende industriële complexen vastleggen. Wat ik níét had ingecalculeerd, waren de uniformen. Uniformen en ik… het is nooit een sterke match geweest. Al speelde ik als overbuurjongen van het politiebureau in Uden nog een tijdje mee in het politie-elftal, maar dat is een ander verhaal.Ik reed naar het schiereiland Artyom en stuitte daar op een slagboom. Met mijn vriendelijkste ik vroeg ik aan het aanwezige uniform of ik foto’s mocht maken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Paspoort afgegeven. Foto’s op de camera laten zien. Facebook laten doorbladeren. Uitleg geven over alle stempels in mijn paspoort. Eén agent — er werden er steeds meer, begon die stempels zelfs te tellen. Tot hun lichte teleurstelling zat er geen stempel van Armenië tussen, de aartsvijand. Irak was overigens óók verdacht. Om de tien minuten verscheen er een nieuwe chef, telkens een rang hoger. De laatste, in pak, gaf het eindoordeel: V”erboden toegang.” Veel tijd kwijt. Weinig foto’s. Gelukkig was ik de ochtend begonnen bij de vuurtempel Ateshgah, dus had ik in ieder geval nog een paar mooie beelden. Dit kasteelachtige complex is doordrenkt van oude religieuze geschiedenis en werd gebruikt door hindoes, sikhs en zoroastriërs, voor wie vuur het symbool van zuiverheid was. De tempel staat bekend om de eeuwige vlam die vroeger rechtstreeks werd gevoed door natuurlijke gasbronnen onder de grond. Na het avontuur met de uniformen ben ik maar teruggekeerd naar mijn hotel, om vooral niets meer te doen. Morgen terugvliegen. Ook leuk.
