Torzhok, a fairytale village
Torshok is een stadje waar Lenin nog op zijn sokkel staat en er meer kerken dan inwoners lijken te zijn. Het leven is goed in het Russische land, zou je bijna gaan zingen. Eendjes zwemmen, mensen dansen. Hun ogen zijn net zo groen als de grond waarop ze leven. Tsjernobyl is ver weg. De vredigheid, het jaren vijftig sfeertje is in sterk contrast met de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog. Hier op het platteland tussen Sint. Petersburg en Moskou woedde eens een van de meest wrede veldslagen in de geschiedenis. Op het eind viel er niks meer te moorden en ook helemaal niets meer te verkrachten. Het was op.
Nu lijken de stille landweggetjes op het dorp uit mijn jeugd, andere huizen maar dezelfde atmosfeer. Ik loop weer over onverharde paadjes tussen de huizen, jongens spelen vergeten spelletjes en de bloempotten staan in het venster. Wel hier overal de vitrage achter de potten, je kunt niet binnen kijken. Toon Kortooms zit hier ergens achter die vitrage te schrijven. Ik kan hier uren dwalen, maar de plicht roept.
Op een paar plekken in het stadje zijn buurtfeestjes aan de gang. Er wordt gegeten en gedanst, het eten is puur, net als de bezoekers. Lijkt het. Ik weet niet waar ze politiek staan want dat zou weleens mijn indruk totaal kunnen wijzigen. Voorlopig zie ik blije, vriendelijke gezichten en veel warmte.
Onderweg hier naartoe op de autoradio non-stop het songfestival, nummers die daar sterk op lijken en op iedere belangrijke kruising een tank of een vliegtuig om de power van het land weer te geven. Ben maar niet bang, wij zijn sterker stralen ze uit. Ofschoon het in deplorabele toestand verkeerd dat oorlogstuig. Wat dat betreft is er in 38 jaar niets veranderd. Een van de weinige voordelen van de communistische tijd is wat er allemaal overgebleven is uit vroegere tijden. Men had geen geld en geen zin om die oude gebouwen op te knappen of af te breken. Er was alleen aandacht voor de vaart der volken van de arbeiders. Er werden grote, lelijke en eentonige flatgebouwen neergezet waar de arbeider gelijkheid in comfort en geluk mocht ervaren. Nu is er genoeg (olie en gas)geld om al die oude meuk in volle glorie te herstellen en die mooie oude houten huizen zijn niet meer iets om op neer te kijken. En Poetin zorgt voor de clerus, die wonen weer in weelde want houden het volk stil en gedwee.
Het platteland loopt leeg, maar de dorp zijn nog populair bij stadsmensen, die kopen graag een datsja. Maar om eerlijk te zijn, in de winter staat de sneeuw hier tot aan de dakrand en is er helemaal niets te beleven. Maar er zijn nog lidtekens genoeg van de oorlog met zijn enorme ontberingen voor het platteland en de niet minder erge periode van naoorlogse hongersnood en ellende. Maar ook over het uitsterven van het Russische dorp in de jaren zestig en zeventig, het verdwijnen van eeuwenoude tradities, de sociale ellende, de verveling en uitzichtloosheid. Kortom, het ziet er prachtig uit dit uitgestrekte gebied van glooiende berkenwouden, moerassen, kleine houten dorpjes, weides en schrale landbouwgronden maar er is ook een andere kant. Nu is het zonnig en gaan de bomen langzaam kleuren. Daar ga ik van genieten. En, genoeg gezeurd, het is hier mooi!
