Suzdal, another fairy tail
En toen, en toen ging ik weer eens op Kerkepad. Met lichte spijt liet ik Moskou achter mij. Het was te kort geweest. Maar in Vladimir en Suzdal stonden 284 kerken op mij te wachten. Hun torens strak in het gelid en de uien glanzend in de zon. Ik tikte Assumption Cathedral in op mijn GPS, de grote attractie van Vladimir, en kwam via een achteraf steegje aan de achterkant van de kathedraal. Het duurde even voordat ik de ingang vond maar dan heb je ook wat. Met open mond staarde ik naar de pracht en praal. Tot de kaartjesscheurjuffrouw van de dag mij vertelde dat dit de verkeerde kerk was. Dit was maar een tweederangs baseliekje. Werd het toch nog een wandeling. Ik raakte hier in Vladimir al de tel kwijt van het aantal kerken die ik bezocht. De kathedraal was gebouwd in krap anderhalf jaar tijd las ik, knap want de Sint Jan stamt uit dezelfde tijd en is nog niet af.
Toen naar Suzdal. Het hoogtepunt van de Gouden Ring. Bijna meer kerken en kloosters dan Chinezen, al overdrijf ik nu een beetje. Ik ben ze niet allemaal binnen gegaan maar mijn conclusie zal niet ver van de waarheid liggen: overdadig mooi! Teveel van het goede zou ook kunnen. Ook nog een hoge toren beklommen zodat ik ze in ieder geval allemaal heb zien staan. En dan zag ik op het kaartje van het stadje dat ze er ook nog een groot aantal afgebroken hebben in de loop van de (communistische) tijd. Ik heb ze wel zoveel mogelijk op de foto gezet waarvan hierbij een beperkte keuze. Voor een complete dia-avond kun je mij bellen. Zelden zoveel moois op één dag gezien. Na twintig kilometer lopen was ik klaar.
Op een terras zat een man aan een biertje en zag - en vroeg dus - of ik Nederlander was. Hij wilde duidelijk iets kwijt. Zelf kwam hij hier al dertig jaar, wist alles en wilde dat ook weten. Ik had alles fout gedaan. Sint Petersburg was afschuwelijk, alleen maar kerken zei hij nota bene, Moskou corrupt en de andere plaatsen die ik bezocht had waren slappe aftreksels van het echte werk. Hij noemde wel een stad die wel de hemel op aarde was maar die naam ben ik alweer vergeten. Hij had nog meer adviezen maar ik ben maar doorgelopen. Teveel ervaring kan ook ergernis opwekken.
Maar gelegen tussen de glooiende groene velden bedekt met bloemen, een langzaam stromende rivier die zich door het stadje slingert, het zonlicht dat door gouden kerkkoepels weerkaatst wordt en het geluid van paardenhoeven en kerkklokken die opklinken heb je het idee dat je door een sprookjesboek wandelt. Dat dit een idyllisch stadje is had die betweter wel gelijk in. Gewoon gaan.
