St Ives to Cape Cornwall
Pfffff, viel niet mee gisteren. Alle kleine pijntjes waren weg en daarvoor in de plaats kwam een vermoeidheid die ieder vezel bereikt had. Ik viel zelfs, gelukkig zonder toeschouwers, om midden in een doornen struikgewas terecht te komen. Half uurtje naalden verwijderen. Maar niet zeuren, het was een visueel fijne dag. Deels bewolkt met vriend de wind in een hoofdrol. Onderweg kwam ik voorbij de ene tin- en kopermijn na de andere, met fraaie beelden tot gevolg. Bij een van die mijnen zat ik mijn Cornisch Pastry te verorberen toen er een excursie voorbij trok en ik flarden opving van de uitleg door de oud-mijnwerker. Als je acht jaar en jongetje was, werd je geacht de mijn in te gaan. Dan was je nog lekker klein voor de voorste gangen die uitgekapt moesten worden. Met de hand natuurlijk. En als meisje moest je buiten in weer en wind de uitgekapte stenen verder verkleinen. Het daarvoor te gebruiken gereedschap werd vertoont en dat was niet misselijk zwaar. Mijn pastry overigens ook. Arsenicum was een bijproduct van de mijnbouw en dat diende met de hand van het gesteente afgehaald te worden. Ik vrees dat 67 voor deze arbeiders geen geschikte pensioenleeftijd zou zijn geweest. Over pensioen gesproken, waarom loopt een mens dit benen brekende kustpad? Omdat ik zo de hele dag door het Poldark decor kon lopen? Er zijn meer comfortabele manieren om hier naar te kijken. Op TV bijvoorbeeld.
