Portreath to Hayle
Heb ik jullie al van de wind verteld? Heel soms een vriend die je bijna van de berg afblaast maar meestal een straffe, agressieve vijand. De natuur, je zult er maar in lopen. En dan die zon! Ik ben hier voor de dramatische wolkenpartijen, staat er zo’n toverbal de hele dag te shinen. Wandelen in Engeland, het is ook altijd wat. Doet mij denken aan twee jaar geleden op de Faeröer. Daar ging ik voor de mysterieuze, duistere, mistige sferen. Een week lang zon. Dus als iemand een gegarandeerde zonvakantie wil, bel me maar en ik zal er zijn. Hier schijnt het beter te worden, zaterdag staan er zelfs wat druppels op de weer-app. Als het maar niet grijs wordt. Over grijs gesproken. Gisteren weer vooral alleen op het pad maar plots was er in de verte een drukte van belang. Tientallen toeristen hingen over een railing de diepte in te kijken. Bleken er twee bultruggen(?), zeehonden(?), walrussen(?) op het strand in de diepte te liggen, niet te zien wat het was zo klein. Plots ging er gejuich op, bleek er een te bewegen. Er stond overigens een bord met de waarschuwing ‘alleen fluisterend praten’. Er was een enorm parkeerterrein aangelegd voor dit natuurverschijnsel. Grappig, ik vond die toeschouwers zielig en zij vonden mij zielig hoe ik daar liep te sjouwen. Ik eindigde in Hayle waar ze alles uitgevonden hebben waarmee wij de moderne tijd ingingen. In The White Hart Hotel had de tijd echter stil gestaan. Vandaag maak ik er een halve rustdag van want ben vlakbij St. Ives waar er een dependance is van de Tate Gallery. Benieuwd of ik daar met korte broek en wandelschoenen in mag.
