Cape Cornwall to Porthcurno
En dan blijk je de volgende ochtend weer fris en monter verder te kunnen. Als ik kon fluiten had ik het fluitend gedaan. Nu zong ik zachtjes mee met mijn oortjes. Wat een pint bier en een glas wijn bij het avondeten niet allemaal bewerkstelligen. Op het pad was het drukker dan normaal, het weekend nadert dus erop uit allemaal. Op een erg steil en heel smal stuk kwam ik er vier tegen. Het werd hannesen want het waren klunsen. Maar het zijn Engelsen en pas na 42 keer sorry horen zeggen was het probleem opgelost en de wandelstokken uit de knoop gehaald. Daarna vroeg een oudere dame van mijn leeftijd of ze een foto moest maken van mij. Mijn haar in de wind was zo leuk. Normaal laat ik dat nooit doen en als ik er niet onderuit kan zoals nu, ze was ervoor terug gelopen, zet ik de camera uit. Weten zij veel. Maar deze had het door helaas. Grappig dat ze dan vragen of ze een selfie moeten maken. Tegen de middag een heel groot strand wat uitnodigde om van het padje te gaan. Maar in het midden kwam de vloed zo snel opzetten dat ik via grote rotsen moest vluchten. Maar elk nadeel heb z’n voordeel, anders had ik nooit die prachtige lichtgevend groene rotsen gezien. Het was wel behoorlijk klauteren. Gelukkig was ik daarna direct in Sennen Cove. Lunch. En daarna het wereldwonder. Lands End. HET highlight van Engeland. Het zijn dezelfde rotsen en er waait evenveel wind maar je moet het gezien hebben en dan heel lang blijven kijken. Maar wij mogen niets zeggen met ons drielandenpunt. Maar ik moest toen nog een heel end. Zij stapten weer in de bus.
