Vilcabamba, hippi the hip
Saratugo moest de markt der markten hier in Ecuador worden. Uitsluitend indianen in traditionele out-fits en een heel authentieke sfeer. Klopte best wel een beetje alleen ik wilde natuurlijk wat foto’s maken. Heb niets anders te doen hier dus sleep mijn camera maar weer mee. Maar daar waren deze mensen niet van gediend. Ik vraag het altijd netjes maar dat kon ze niet vermurwen. Ze hadden er gewoon geen zin in om iets voor mij te betekenen. Die afwijzing ging niet altijd vriendelijk. Ach, ze hebben groot gelijk en ik hing het ding maar om mijn schouder. Ze bleven argwanend. Toen maar een tijdje gewoon gekeken en daarna vertrokken. Verder naar het zuiden naar Loja en Vilcabamba.
Een mooie weg waar ik veel had moeten stoppen maar het maar sporadisch deed. Bij een mooi (natuurschoon) uitzichtpunt trapte ik wel ongenadig op de rem en nam een paar foto’s. Toen ik weer opkeek van mijn camera galoppeerden er twee indiaanse dames voorbij en dat had de foto moeten worden. Ik let dus niet altijd goed op. Over Vilcabamba heeft zo’n veertig jaar geleden ooit een artikel gestaan in de Readers Digest, ouderen onder ons kunnen zich dat rechtse blaadje nog wel herinneren. De strekking van het verhaal was dat de mensen hier heel oud werden door het gezonde klimaat. 135 jaar was geen uitzondering. Achteraf bleek die 135 jaar zwaar overdreven en er wonen nu helemaal geen mensen die ouder zijn dan de gezegende 100 jaar. Maar het kwaad was geschied. Met honderden tegelijk kwamen de liefhebbers van het eeuwige leven hier naartoe. Vooral Amerikanen en de voertaal is hier dan ook gewoon Engels. Al blijven ze in de kerk nog in het Spaans volharden. Er wordt op grote billboards reclame gemaakt voor het ideale leven hier. Onveranderd zie je dan een oudere man met snor en baart (dus ik tel niet mee gelukkig), intens gelukkig kijkend naar een dame die de twintig net gepasseerd is. Viagra wordt hier standaard aan de muesli toegevoegd heb ik begrepen. Maar het zijn vooral vrouwen die hier het geluk zoeken. En ze zeggen allemaal dat ze het hier gevonden hebben. Ik heb er een aantal gesproken want iedere new kid in town wordt besprongen. Annemiek uit Apeldoorn was hier zeven jaar geleden toevallig op vakantie en is nooit meer terug gegaan. Al moet ze heel hard werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze vond het heeerlijk om weer eens Nederlands te praten. Dat kan ik aardig dus de conversatie lukte wel. Twee charmante Amerikaanse dames hadden een geheel organische farm hier en spraken daar erg enthousiast over. Het was out of this world fun en de kreetjes werden steeds hoger van toon, ze kwamen bijkans op mijn schoot zitten. Beide. Ze hadden blijkbaar nog behoefte aan een knecht op de boerderij.
Günther uit Düsseldorf had een hekel aan Duitsers, daarom had hij Nederlands geleerd dan kon hij ze daarmee antwoorden en lieten ze hem met rust. Mannen met poesjes was hier ook een opvallend fenomeen. Paraderend over het plein met een klein poesje in hun armen. Die dan weer geaaid werden door de dames. Bij die dames ook een aantal met opgetrokken koppen waar ze echter veel te laat mee begonnen waren.
En dan de moderne hippies met een leeftijd waar het hippiedom voor bedoeld was. Veel onuitdewartehalen haar natuurlijk, lange witte gurujurken voor de mannen en sari’s uit India voor de meisjes. Ze verkopen sieraden, geven yogales en zelfs de Hari Krishna kwam voorbij. Het is een mooi stadje dat Vilcabamba. Morgen weer verder.
