Totally Lost
Zit in Isinlivi in het Llullu Llama hostal. Dit gebied heet de Quilotoa Loop en is een van de hoogtepunten van Ecuador. Zeker nu die Cotopaxi aan het uitbarsten is zouden de toeristen hier naartoe dienen te trekken. Daar is weinig van te merken. Al zit er hier in dit Hostal een Australische als gast en drie vrijwilligers die de boel voor even runnen. Het is een mooie plek en met een fijne ontspannen ’vibe’ noemen ze dat toch? In ieder geval iets heel anders dan de haciënda van gisteren. Die lag daar alleen maar mooi te wezen. Dit hier is wandelgebied. Auto’s zouden verboden moeten worden. Maar zijn wel handig om even op en neer te rijden naar een kleine markt in Guantuala. Hoe simpel kan het leven zijn werd op die markt weer prachtig in beeld gebracht. Op de terugweg twee kwebbelende oudjes op de achterbank die ook een dagje markt hadden gedaan. Ze waren nieuw hier want ze moesten uit hun huis vlakbij de Cotopaxi en hadden alleen het hoognodige mee kunnen nemen. En de poes was nog daar. Ze hadden uren naar het beest gezocht maar niet gevonden. Die had het natuurlijk aan zien komen. Jammer alleen dat poezen niet van vuurwerk houden. Duidelijk een verkeerde keuze van het beest.
Maar goed, wandelen. Dat dien je hier te doen. Volgens de gidsjes is er geen ontkomen aan. Ik koos voor de Cuchala Loop. Een wandeling langs een rivier, naar een dorpje en weer terug met flink wat hoogteverschillen. Ik las de route in het grote routeboek hier in het Hostal en het leek mij wel wat. Ik kreeg een stencil mee van die route en toog op weg. Het was mij wel opgevallen dat er een verschil zat tussen de route in het boek en het stencil maar men verzekerde mij dat het over hetzelfde ging. Bij mij kan echter nooit iets normaal verlopen en na een uurtje lopen en klimmen kwam ik op een pad terecht wat schimmig was en voordat ik het goed en wel doorhad was het helemaal geen pad meer. Meer iets vaags beloopbaar door dichte struiken met stekels, landverschuivingen en afgebrand bos waar helemaal geen sporen meer te zien waren. En dat allemaal stijl naar beneden. Dat stond ook op het stencil. Dat klopte wel. Plotseling kon ik niet meer verder alleen maar door mij een kleine vijftig meter van een rots af te storten. Ik was daar nog niet aan toe. Op goed geluk de heuvel terug omhoog opgeklauterd en daar naar paden gezocht. Ik vond er voldoende maar geen van alle bleken ze te leiden naar de haciënda Estela, die volgens het stencil aan het einde van het vorige pad had moeten verschijnen. Ik had inmiddels een groot deel van Ecuador gezien. Toen maar mijn interne richtinggevoel aangesproken en begonnen aan een lange wandeling die mij uiteindelijk toch nog bij de haciënda bracht. Daar hervond ik de route en moest toen nog 450 meter klimmen om op de weg terug terecht te komen. Vol schrammen, onder het stof van het naar beneden glijden en met een doorweekt t-shirt las ik in het Hostal dat het inderdaad twee totaal verschillende instructies betrof. Maar ik wil altijd avontuur dus ik had weer een topdag.
