De Chimborazo en Pater Polo
Het brak ineens open. Al twee weken beheersen de donkere wolken van de Cotopaxi en meer weer van het type ongerief het zwerk hier in Ecuador en ineens werd het blauw. En laat ik nu net op dat moment de Vulcan Chimborazo passeren. Wat weer puur geluk was omdat de rechtstreekse weg van Guamote naar Guaranda afgesloten was wegens werkzaamheden. Toen er tussen de wolken kleine stukjes besneeuwde top van de vulkaan verschenen sprong ik enthousiast uit de auto om dat natuurverschijnsel vast te leggen. Maar weldra was het blauwer dan blauw en schitterde de hoogste berg van Zuid Amerika in al zijn glorie in het volmaakte maanlandschap. 6350 meter hoog is het ding en ik wilde erop. Beetje hoog gegrepen bleek wat later want dat vergde wat meer voorbereiding maar er was wel een mogelijkheid om een heel stuk naar boven te klauteren en ik begon zomaar ineens aan die tocht. Eigenlijk zonder te stoppen ging het gestaag naar boven, er was een pad. Op 5200 meter hield dat ook op en ik zelf eigenlijk ook. Beetje te onbesuisd naar boven gegaan en de snelle hoogteverschillen zorgden voor schiefferende ogen en een bloedneus. Maar ik stond er wel. Wauw.
Naar beneden ging natuurlijk zonder een centje pijn buiten een soort allergische niesbui en daarna via een wilde weg naar Salinas de Guaranda. Dat is het stadje waar pater Antonio Polo in 1971 een groot aantal coöperaties startte die de heel arme bevolking er helemaal bovenop gebracht hebben. Er was veel vakmanschap aanwezig in het dorpje maar daar schoten de bewoners geen klap mee op en de pater ging het beter organiseren. Hij doet dat nog steeds en ik heb ook met hem kennisgemaakt vandaag. In het dorp hangt een foto uit 1972 en hoe het dorp er toen uit zag en als je het dan nu bekijkt heeft de pater een mooie klus geklaard. Het is de bedoeling dat je hier een excursie onderneemt langs allerlei van die coöperaties en je uit laat leggen hoe het allemaal werkt. Het was meer een tocht langs handig verkopende neringen dan dat je er veel van opstak maar ik weet nu hoe pass gemaakt wordt (wist ik al), chocolade (wist ik al), brood (wist ik al) en soja maar daar kreeg ik niets van te zien, want het was eigenlijk alleen maar een winkeltje. Ze produceren hier ook kostbaar zout uit een natuurlijke bron. Wordt tegenwoordig als medicijn tegen kanker gebruikt. Ik zag ook nog een fabriekje waar ze FIFA vijfjes maakten. Vader en zoon (die alleen in het weekend) produceerden hier per week 150 tot 200 voetballen. Made in Japan stond erop. Ik mocht een vijfje vasthouden en ik voelde mij weer voor even keeper van HHW (Hoog Hard en Wijd) uit een ver verleden. Alleen waren de ballen toen nog van leer. De reden waarom ik toegestemd had in deze excursie was het bezoek aan een coöperatie waar Alpaca wol weer verwerkt tot kleding. Helaas was die fabriek gesloten.
