Jorge, Andrea and tires, tires, tires
Je huurt een auto bij een bekend verhuurbedrijf. Avis. Zekerheidjes inbouwen. Niet al te oude auto, moet goed zijn. Ging ook goed tot vanochtend. Hé raar, lekke band. Kan gebeuren, wegen zijn niet altijd optimaal. Veel gravelstukken met gemene keien. Beetje lastige plek, steile helling maar er lagen genoeg keien om achter de wielen te leggen. 3750 meter zag ik op mijn hoogtemeter, dat was te voelen, fris windje. De gevarendriehoek was in acht stukken bijgeleverd dus maar wat takken op de weg gegooid, doen ze hier allemaal. Ach die krik is wel erg gammel, wat keien, meer keien, om steun te bieden. De wielschroeven zaten in ieder geval goed vast. Band eraf gehaald, zag er niet echt goed uit, beetje glad en een paar scheuren. Maar dat was niets vergeleken met het reservewiel. Die band was halfleeg en hier waren het serieuze scheuren. Dat wordt niets maar toch maar erop gelegd. Wilde Avis gaan bellen voor de zekerheid maar had geen bereik hier. Hoog in de bergen kan dat gebeuren. Had trouwens ook geen beltegoed, altijd handig. De reserveband tegen beter weten in toch maar gemonteerd. Ik kan hier moeilijk blijven staan, gevaarlijk en misschien is er verderop wel een dorpje met een bandenwalla. Na een kleine kilometer gestopt om te controleren en ja hoor, hartstikke plat. Ook deze. Dan maar stapvoets deze, toch al kapotte en nooit meer te gebruiken, band aan gort rijden. Er zat niets anders op, hopen op een dorpje. Maar dat dorp dat kwam maar niet, tja wie wil hier ook wonen? Na een paar kilometer hoorde ik metaal op asfalt en ben maar gestopt. Band was weg en ik stond op een nog slechtere plek. Nog steeds geen ontvangst en beltegoed wordt ook niet vanuit de hemel gestort. Dan maar hopen op medelevende andere weggebruikers. Dat viel nog niet mee. Eerst wat takken gesloopt en op de weg gegooid en toen hand opsteken. Er kwam niet veel langs. Ja, éénmaal een politieauto maar zelfs die wilde niet stoppen. Na een kleine drie kwartier was daar Jorge, advocaat te Loja. Die wel. Hij kwam mij tegemoet gereden en was direct klaar om hulp te beiden. Met band en bagage (niet echt veilig om achter te laten) reed ik terug naar waar ik vandaan kwam, Loja, en hij belde alvast (toen we lager waren en bereik hadden) met zijn dochter want die sprak goed Engels. Het zou zo gepiept zijn zei hij of iets van die strekking. Maar de ellende was nog niet ten einde. De lucht en bandenspanning firma in Loja zag geen heil om de kapotte band nog te repareren en zei dat die er echt hopeloos uitzag. Andrea was nu mijn tolk dus het ging allemaal wat vlotter. Toen maar naar de nieuwe banden firma. Daar een nieuwe gekocht en Andrea belde alvast een taxi en die bracht mij weer terug naar mijn auto. Dertig kilometer verderop. Twintig dollar voor mijnheer en vijfenzestig voor de band. Jorge en Andrea wilden echt niets hebben. Gouden mensen. Hup Ecuador!. De taxichauffeur zijn naam was Max Verstappen, kleinigheidje vandaag. Bij mijn auto aangekomen hadden ze deze net op een takelwagen gehesen met daarbij dezelfde politieauto van eerder. Ik had daar niet mogen parkeren, nu, daar hadden ze gelijk in, maar de reden was toch duidelijk. Goed na wat heen en weer gepraat, zij in het Spaans ik in het Engels mocht de auto er weer af en daar zat ik voor de tweede keer die dag op het asfalt om een band te verwisselen. Reizen is en blijft leuk. Je krijgt er alleen smerige handen van.
Again all honor to Jorge and Andrea, Thankxxxxxx
