Santa Cruz de Monpox
What a day! Soms loopt het gewoon niet op rolletjes. Een auto gehuurd vandaag. Adres via internet opgekregen klopte niet. Uurtje taxi was het gevolg. Toen klopte reservering niet. Bij mij stond ca. 1 miljoen van die dingen waarmee ze hier betalen maar de man achter de balie, het was zijn eerste dag, vond dat het bijna 2 miljoen moest zijn. Een hoop gekrakeel en tenslotte was ik i.p.v. om 8 uur pas om 10 uur onderweg. Wel voor de mooie som van 1 miljoen. ‘Die eerste dag’ maakte het allemaal erg gecompliceerd. Na een kwartier begon ik te twijfelen of mijn bagage wel overgeladen was van de eerste auto naar de grotere die ik later kreeg. Stoppen, controleren en er achter komen dat mijn koffer wel maar mijn laptop niet in de juiste auto terecht gekomen was. Maar weer terug. Toen echt op weg. Weinig of geen borden langs de weg dus een aantal keren omdraaien en terugrijden. De cruciale afslag naar Monpox had mijnheer verkeerd aangegeven op een computeruitdraai van de route en daar bleek ik 20 kilometer terug te moeten rijden met 6 keer vragen. Uiteindelijk op tijd voor de laatste ferry voor de overtocht naar het laatste stuk naar Monpox. De ferry bleek echter al vol. Shit ontsnapte mij in bijna perfect Spaans. Alleen wilden de jongens van de ferry wel wat bijverdienen en er werd wat geschoven met de al aanwezige auto’s. Dat hielp niets. Toen besloten ze mij op de klep te laten staan en het ding niet omhoog te takelen. Graag wel je handrem erop klonk het nog gevat. Het lukte. Kreeg nog wel applaus toen ik zonder ‘aanloop’ de bijna verticale oever op kon bij het afrijden van de ferry. Is niet zo knap met een automaat, de motor doet het werk. De handrem eraf halen is de hele truc.
Uiteindelijk om 5 uur in Santa Cruz de Monpox. Mooi stadje zo te zien. Had gereserveerd in Casa Amarillo. De travellers hangout van het stadje. Vol! Ondanks dat ik al betaald had. Had mij verheugd op wat gesprekken met andere reizigers na de eerste dagen zonder veel aanspraak. Maar ik hoefde niet te wanhopen. Ze hadden een hele mooie kamer in een annex midden in het stadje. Het bleek een groot, oud, gerestaureerd klooster te zijn. Mijn kamer is de oude eetzaal. Er staan drie enorme bedden in en verder niets. En dan kan ik nog een partij zaalvoetbal spelen zonder een bed te raken. In de badkamer, overigens pico bello modern design, ga ik een dezer dagen een salsa avond houden denk ik. Er zijn nog veel meer kamers. Ik slaap hier alleen. Hoe het morgen met het ontbijt moet? Gaan ze overleggen. De dame die mij rondleidt wil weer zo snel mogelijk weg. Ik heb alleen een laatste probleem. Het internet doet het niet. Wifi werkt prima maar er zit blijkbaar geen computer aan vast. Een uur later en ondanks diverse techniekers die langs geweest zijn heb ik nog geen internet en wel enorme honger, geen lunch gehad. Op het plein voor mijn klooster, het plein van de onbevlekte ontvangenis, zitten een paar restaurants en ik mag bij een van de obers op zijn mobiele internet inloggen. Veel helpt het niet.
Rond negen uur loop ik nog even een rondje door het stadje. Heb inmiddels begrepen dat het boek van Marques Kroniek van een aangekondigde dood hier verfilmd is. Wat beschreven wordt als het hoogtepunt van Monpox; een avondwandeling over de promenade langs de Rio Magdalena gaat aan mijn neus voorbij. De promenade is over de gehele lengte afgesloten. Deze wordt gerestaureerd. De straten zijn nu uitgestorven, Monpox is naar bed. Terug op mijn kamer blijkt dat ik niet alleen in het hotel ben. Voor mijn deur ligt een hond te slapen en binnen op de witte muren zoeken een paar hagedissen een goed heenkomen als ik het licht aanknip.
