Gabriel Marquès
Nu in Aracatara de plaats waar Gabriel Marquès opgroeide bij zijn grootouders en waar Honderd jaar eenzaamheid zich afspeelt. In het boek heet het stadje Maconda en dat is ook overal terug te zien. Noem maar een een nering en zet daar Maconda voor of achter en je zult het hier vinden. Alleen het stadje ook echt Maconda gaan noemen wilden de inwoners niet. Het boek gaat eerst en vooral over bananen. Geen bananen in Aracatara echter, tot een 30 kilometer voor de plaats was het ervan vergeven maar hier alleen bananen in de winkels. Zou hij dan toch alles verzonnen hebben?
Ik slaap in het guesthouse van Tim Buandia, een Nederlander en Marquès addict. Hij woont hier ruim vijf jaar en is een kleine landelijke beroemdheid. Zijn toer van het stadje is niet te missen. Ga ik toch doen want als ik aankom is hij net vertrokken met een aantal gasten. Ik maak mijn eigen toer. Ook leuk. Later hoor ik dat ik in delen van het stadje heb gelopen waar eigenlijk een ‘no go’ voor staat. Vorige maand is er nog iemand die niet snel genoeg zijn geld en camera wilde geven neer geknald. Ik ontmoette niets dan vriendelijkheid met camera en mijn natuurlijk ontwapenende lach. In het Marquèshuis museum had ik nog een hele mooie ontmoeting met de persoonlijk bibliothecaris van Marquès. Die was heel toevallig vandaag in het stadje om de recente verbouwing van het museum te bekijken. Hij sprak mij aan over mijn camera en van hem hoorde ik dat Marquès in Mexico City in redelijke conditie leeft. Hij wilde en mocht niets zeggen over wat voor conditie maar liet wel los dat hij nog met de schrijver had gedineerd vorige week en dat ze veel besproken hadden. Hij liet mij een foto op zijn telefoon zien va het etentje. Marquès leek nog steeds wel op Marquès.
Bij terugkomst in het guesthouse was Tim (die gewoon Op het Goor heet) jaloers dat hij de man gemist had. Hij gaat overigens ook volgende maand stoppen met het guesthouse en de rondleidingen. Er valt te weinig te verdienen en de toezeggingen voor allerlei zaken van de regering worden niet gestand gedaan en zelfs een goed woord van de broer van Marquès bij de president wilde niet helpen. Hij gaat nu gastlessen geven op Amerikaanse Universiteiten en audio rondleidingen aanbieden. Ook een boek staat op stapel. Het dorp is nog wel een petitie gestart om hem hier te houden maar zijn besluit staat vast. Hij is een heerlijk enthousiaste vogel die voordat hij toevallig in dit dorp aankwam slechts een boek van Marquès gelezen had. Nu kan hij ze zowat allemaal declameren. Zijn hele guesthouse ademt de schrijver. Tim is ook een fanatiek fotograaf van het stadje alleen heeft hij daar nog een lange weg te gaan. Ach Marquès heeft ook kilo’s papier volgeschreven voordat er een echt boek op de toonbank lag.
Een avond onder de veranda in de tuin van het guesthouse. Een bont gezelschap. Hij Engels en lange grijswitte haren, zij Nederlands van geboorte maar opgegroeid in Australië die 15 jaar geleden gestopt waren met werken, alles verkocht en nu in een zeilboot in de Carabiën aan het varen waren. Uiteindelijk vonden ze Bonaire en het zuidelijk deel van Aruba het leukst. Beide 65. Ze willen de rest van de wereld ook nog doen. In dit tempo wordt dat natuurlijk een moeilijke opgave. Daarnaast een jong stel uit Frans Canada, hier op een motor rondtrekkend en best wel zenuwachtig over de veiligheidssituatie. Terwijl ze wonen in een van criminaliteit vergeven wijk van Montreal, als studenten de enig betaalbare plek, maar zij duikt iedere keer bijna onder de bank als er weer wat vuurwerk afgestoken wordt in de buurt. Bij hen in de buurt in Montreal vallen regelmatig schoten, vandaar. Het zijn van die avonden die er heel gezellig uitzien maar waarbij je op het einde moet constateren dat je vooral naar de verhalen van twee mensen hebt moeten luisteren. Als er vragen worden gesteld is dat vooral om er met eigen verhalen op door te gaan. Zo weet ik nu bijna alles van hoe het werken met Catcam in de jaren zeventig in de Australische outback tot ontwikkeling gekomen is. Inclusief het vastlopen van het papier in de printers. En vooral de grote rol die de Nederlandse vrouw daarin gespeeld heeft.
