Koffie
Op advies van Tim Buendia nam ik een binnenweg naar mijn bestemming van vandaag Cartagena. Hij had die gravelweg vijf jaar geleden gereden en het was erg mooi, echt dit deel van Colombia ten voeten uit. Veel hobbels en gaten maar zeker te doen. In die vijf jaar is de verkeersdruk echter zodanig toegenomen dat ik weer alleen stofwolken gezien heb. De hobbels en de gaten waren wel gebleven. Het enige heldere moment was de overtocht met de ferry van de Magdalena. Ik kan alttijd enorm genieten van deze pontjes over de rivieren. Doet mij denken aan mijn jeugd toen er overal in Nederland nog pontjes nodig waren. En ik kan mij nog helder een ferry in 1977 in het voormalig Joegoslavië herinneren waar zo’n magic sfeer hing dat ik daar wel drie keer op- en neer had willen varen. Hier heb ik dat ook een beetje. Hierna maar weer teruggekeerd naar de hoofdweg.
Bij mijn zoveelste wandeling door Cartagena viel mij weer op hoe woest en wreed de blik van Pedro de Heredia, de stichter van de stad, was vereeuwigd in zijn standbeeld op het Plaza de los Coches. Hij kijkt daarop echt alsof hij wil zeggen “uit de weg of ik ruim je uit de weg”. Dat is trouwens ook precies wat hij heeft gedaan als je tenminste niet van Spaanse origine was. En dat is zo doorgegaan tot op de dag van vandaag, het heeft dit land getekend. Eerst de Indianen, toen de negerslaven, daarna de onwelwillende arbeiders, elkaar bevechtende families en nu onderling in een verwoestende guerrilla oorlog waarvan het einde ook maar steeds uitgesteld wordt. Het humeur van de bevolking heeft er echter niet onder geleden. Ze hebben een gulle lach en komen mij voor als het meest van het leven genietende volk van Zuid Amerika. Ik weet overigens niet of de aan verafgoding grenzende bewondering die veel reizigers hier voor de Colombianen en hun land hebben terecht is. Dat gaat zo ver, zoals ik weer eens langdurig aan moest horen vandaag, dat je bijna vanzelf het tegendeel wil laten horen. De Lonely Planet schrijft hierover dat vrijwel iedereen evangelisten van het ware Colombiaanse geloof worden na hun eerste bezoek. Ik ben nooit erg van het bekeren geweest en hou mij maar afzijdig.
Maar, nog één puntje: hoe kan het zijn dat het land wat veruit de beste koffie produceert die er op deze wereld verbouwd wordt zo’n misbaksels van koffie serveren op de meeste plekken. Hierin zijn ze Amerika de baas. Dat wel. Nu naar Bogotá.
