Bogota
Je hebt soms van die plekken op deze grote wereld (die steeds kleiner wordt) waar het onmiddellijk goed voelt. Voor mij was Bogota zo’n plek. Mijn hotel -door Thomas Pijnenburg gereserveerd en toevallig ook het hotel wat ik op mijn lijstje had staan- ligt in de mooie oude wijk Candelaria. Veel studenten hier wat enorm veel sfeer geeft en de kleine straatjes geven je helemaal geen grote stad gevoel. Ben meteen met Thomas gaan lunchen bij een Peruaan die uitstekende vis had klaar gemaakt. Thomas woont en werkt hier in opdracht van de Europese Unie en zorgt er in het kort gezegd voor dat de kleine grondbezitters en boeren weer de beschikking krijgen over hun eigen land wat in de loop der jaren geconfiskeerd was door het rijke uitschot hier in Colombia. Hierdoor weet hij uiteraard heel veel van het land en staat ook met zijn neus op de onderhandelingen die plaatsvinden met de guerrilla's en de regering. Dit teruggeven van het land is een punt wat hoog op de agenda van het FARC staat. Vandaar dat ik nu ook weer meer weet en dat komt straks weer goed van pas bij de verhalen voor het thuisfront. Thomas ken ik al sinds eind jaren zeventig toen hij als jong studentje zijn eerste grote reis ging maken en hij via via wist dat ik ook wel eens een grote reis maakte. Thomas (Tom) is een Nederlander die in Spanje woont, getrouwd was met een Colombiaanse, daar twee dochters van heeft, nu getrouwd met een Peruaanse en daar ook twee dochters mee heeft, woont ook in Bogota en zijn vrouw is zangeres. Als jullie het nog kunnen volgen, ik niet meer helemaal. Hij kent Zuid en Midden Amerika als geen ander en heeft hier in veel landen gewerkt. Volgende week als ik in het Amazone gebied ben geweest zetten we ons gesprek voort.
Bij mijn wandeling vandaag door deze wijk werd ik aangesproken door en meisje die vroeg waar ik mijn t-shirt vandaan had. Een wit shirt met in spiegelschrift (de print zit aan de binnenkant) Working Glass Hero erop. Voor mij uitgemaakt een ode aan John Lennon. Voor haar een herinnering aan haar vader die een documentaire heeft gemaakt met die titel. Ze was helemaal verrukt dat ze iemand ontmoette die daar aan meegewerkt kon hebben. Ik moest ze uit de droom helpen, jammer maar daarna een nieuwe verrassing dat ik Nederlander was. Ze had acht jaar in Nederland gewoond. Bij het afscheid zei ze in smetteloos Nederlands “Je hebt hem wel verkeerd om aan!” Van zoveel jeugdig enthousiasme wat het meisje over zich had krijg ik de blues. En Lennon leefde weer even, hier vandaag in Bogota.
